GRONINGEN – Even leek het een luid rockconcert in plaats van de mooie Americana waar Jason Isbell om bekend staat. Niet dat Isbell er vies van is om wat rock en een gierende gitaar te gebruiken in zijn concerten, maar de zaal reageerde ogenschijnlijk wat anders op de klanken met publiek dan zonder tijdens de sound check. Even was het wat rommelig, maar de geluidsploeg had de zaak snel weer onder controle. ‘Go It Alone’ ging dus wat verloren, maar met ’24 Frames’ kwam alsnog het concert zeer fraai op gang en kon Isbell nummer voor nummer bewijzen een songwriter van de buitenklasse te zijn. Isbell, gezond, vrolijk en prima bij stem, had een fikse band, The 400 Unit, meegenomen, waardoor hij kon variëren van heel kleine nummers tot de liedjes waarin hij flink kon uitpakken. Dat deed hij in een mooie golfbeweging, waardoor er een hele mooie setopbouw ontstond. Met liedjes als het mooie ‘Something More’ en het stemmige ‘Flying over Water’ leek de band even in de shoegaze mode te komen. Even was er geen contact met het publiek en keek de band naar de schoenpunten. De concentratie bracht een prachtig ‘Goddamn Lonely Love’ te weeg, waar ineens halverwege de ban gebroken was. De blik was weer vooruit gericht. Isbell kwam met een mooi verhaal over Groningen en de hoeveelheden daar gedronken koffie in de dagen die de band in Groningen even rust had. In ‘Codeine’ werd weer gespeeld het publiek en elkaar. Prachtig accordeonspel in dat nummer en veel dynamiek op het podium. De lol spatte er weer af. Regelmatig daarna kwam Jason Isbell met lange verhalen. Zijn ervaringen met de kei-week de afgelopen nacht en met een modderig Duits festival. Spontane vertellingen. Inhoudelijk lichtte hij zijn liedjes nauwelijks toe, wat dat betreft stond Isbell nog in de festival stand. Mooie liedjes als ‘Different Days’ wisselden zich af met steviger werk als ‘Decoration Day’ en ‘Stockholm’. ‘Speed Trap City’ was absoluut prachtig even als ‘Cover Me Up’ dat Isbell alleen op zijn akoestische gitaar begon, waarna één voor één de band hem bijviel en van bedeest liedje het alsnog veel stevig werd. Deze stevigheid werd volgehouden in ‘Never Gonna Change’ met nog een fijn gitaarduel, want spelen kunnen de heren als uitsmijter. Zo makkelijk kwam Isbell met band er niet van af. Voor ‘Children of Children’ werd de band het podium terug opgejuichd. Jason Isbell verwierf faam bij de Drive By Truckers, maar kan ook uitmuntend op eigen benen staan. Hij overwon veel persoonlijk leed en stond met een lach en een gezonde uitstraling op het podium. Dat plezier hoorde je er van af.
Jason Isbell gloreert in De Oosterpoort
