AMEN – Je hebt intens, intenser en de overtreffende trap is VanWyck. De Amsterdamse alt folk/Americana formatie rondom zangeres Christien Oele bewees vanaf de eerste seconde bij een optreden in De Amer in Amen dat het intensiteit tot een kunstvorm heeft verheven. De emotie was tastbaar in de ruimte. Christien Oele had in Amen begeleiding van gitarist en bassist Reyer Zwart en Rowin Tettero op drums. Oele groeide deels op steenworp van De Amer op in Gasselte voor ze verhuisde naar Nieuw-Zeeland en op tal van plaatsen in de wereld woonde. Het is niet in Gasselte dat ze de inspiratie vond voor haar nieuwste album dat het verhaal vertelt van een man die aanspoelt op een eiland, want eilanden zijn schaars op de Drentse Hondsrug. ‘The Epic Tale of the Stranded Man’ had het derde album moeten worden van VanWyck na de schitterende eerste twee ‘An Average Woman’ uit 2018 en ‘Molten Rock’ uit 2019. De Covid pandemie zorgde voor een omleiding in de plannen, waardoor ‘God is in the Detour’ als heel fijn tussendoortje naar voren werd geschoven en nu het dan alsnog zover is dat de golven een man doen aanspoelen. Christien Oele trad eerder naar voren in de band Nevada Drive met wie ze ook succesvol was, maar op de drempel van de grote doorbraak haperend bleef steken. VanWyck zorgt in ieder geval dat ze volledig is doorgebroken bij de alt-folk liefhebbers. Een volle verwachtingsvolle zaal wachtte op het trio in Amen en werd voor de pauze op een bijna integrale uitvoering van het album. Het concert werd ingezet met ‘The Epic Tale of the Stranded Man’. Oele nam haar publiek mee in de zoektocht van een aangespoelde man via creaturen die hij ontmoet op het eiland waar hij is terecht gekomen en die hem goed of kwaad gezind zijn naar het antwoord op belangrijke levensvragen en wat hem overkomen is. Vanaf de aller eerste seconde dat Oele en Zwart, Tettero mocht nog even wachten op zijn beurt, inzetten was er die verbluffende intensiteit. Het broeierige, soms dreigend of sensueel, dan weer twijfelend of juist het verdriet, dat in elk liedje zit komt prachtig naar voren in de stem van Oele en versterkt door de accenten die Zwart en Tettero daarbij zetten. De zangeres maakt het extra persoonlijk als ze nu en dan mensen in het publiek diep in de ogen kijkt. Daar zit ook een gevaar in, want op het moment dat ze zong over een “Softest Kiss” bleek dat ze net een bekende aankeek in het publiek, maar met een lach om de lippen liet ze zich niet verstoren. Met mooie onderscheidende, vaak langzaam zich ontwikkelende, maar nu en tal ook meer uptempo, liedjes kwamen de personages uit het verhaal tot leven. Prachtig was het lied over het zeewierverkopende meisje, met fraai gitaarspel van de in topvorm aangetreden Reyer Zwart. Een mooie je bij de lurven grijpende dreiging was er in ‘The Havoc Wreaker’ waarin ravage en onheil leken te worden aangekondigd, maar ook de grote onschuldige ogen van ‘Lola’ die, na het stevige amok nummer, mooi heel klein akoestisch en haast dor, toch een diep water bleken, waarin gevaar school, kon bekoren. Hoopvol was dan weer het prachtige lied over ‘The Smiling Prophet’. Waarna juist weer het monster in de vorm van een draak de juiste vragen stelde. Een prachtig avontuur in liedvorm, waarbij niets is wat het lijkt en de zangeres je mee neemt in een epische vertelling. Het album is absoluut een aanrader bleek op de bühne. De pauze kwam met het vlottere ‘Maybe, Maybe Not’, dat niet op dit album staat, maar nog steeds goed de aandacht kan gebruiken na recent als single te zijn uitgebracht en dat zou ook terecht zijn, want het is een prachtige song. Na de pauze meer bekend materiaal te beginnen met ‘High School Gym Wall’ over de met name Mexicaanse gewoonte om overleden te eren met enorme muurschilderingen en even later was ook het zwoele ‘Carolina’s Anatomy’ prachtig. De middag werd fijn aan elkaar gepraat door Oele, die veel liedjes van een korte inhoudelijke uitleg voorzag. In een mooie opbouw glorieerde het trio met ‘Make of Me’ en de zangeres solo met ‘Molten Rock’ voor een staande ovatie na het toegift ‘An Average Woman’ het derde Amer concert en misschien wel het mooiste VanWyck concert op dit podium tot nu toe afsloot.
Intensiteit wordt een kunstvorm bij VanWyck
