GRONINGEN – Een bas tokkelt zacht en ingetogen het begin van Rockit in De Oosterpoort in Groningen. In de zaal waar Linda Fredriksson de liefhebbers van jazz en aanverwante avontuurlijke stromingen in de muziek verwelkomt krijgt de bezoeker even de tijd de regen die buiten valt van zich af te schudden, zich even te focussen en dan neemt de Finse saxofonist je onverbiddelijk mee in haar wereld als de bas van Mikael Saastamoinen overloopt in het ingetogen ‘Kristallipallo’. Het nummer, vertaalt als kristallen bol, doet denken aan andere tijden, wellicht vrolijkere en harmonieuzere tijden, waar de band nu op terug zie, met ook fraai pianospel van Tuomo Prättälä.
In Nederland kende Linda Fredriksson haar doorbraak bij North Sea Jazz. Op het festival presenteerde ze haar debuutalbum ‘Juniper’ en maakte indruk met haar meer gemodereerde geluid, na in bands Mopo en Superposition toch een wat rauwere kant van zich zelf te hebben getoond. Het album, dat het gevoel geeft heel persoonlijk te zijn en door de manier van opnemen met een stel krakende thuis en op locatie opgenomen demo’s geeft het gevoel dat je naast Frederiksson zit als ze de nummers vormgeeft en je haar nog even op de schouder kan tikken voor advies. Het album en de optredens die de Finse met haar alt- en baritonsaxofoon en nu en dan zang geeft kregen prachtige recensies. Dat gaf voor haar optreden in Groningen dan ook enige verwachtingen en wie nog stond te twijfelen in de ontvangsthal van De Oosterpoort en vroeg waarheen werd meestal naar Fredriksson gestuurd.
Nadat iedereen zijn plek heeft gevonden en geboeid staat te luisteren volgt ‘Nana – Tepalle’. Na de alt-sax in het openingsnummer is het nu de bariton saxofoon die aan bod komt en dus volop donkerdere klanken in dit zeer fraaie nummer dat een mooie progressie kent en steeds heftiger zich laat kennen, waarbij ook drummer Olavi Louhivuori zich laat gelden. Erg mooi zijn de overgangen, Het ene moment is het groots en bombastisch en twee tellen later klein en verstild. Met haar kenmerkende pet blijkt Fredriksson een charmante gastvrouw die haar bezoekers steeds adequaat even bijpraat voor ze verder gaat, Het kwartet op het podium heeft er duidelijk ook lol in met hun mix van jazz, maar ook indie invloeden zijn merkbaar. Voor ‘Pinetree Song’ legt Fredriksson uit dat ze zich heeft laten inspireren door het krakende hout in de Finse bossen. De overgang van natuur naar stad wordt verklankt in de rustigere nummer waarin Tuomo Prättälä een hoofdrol krijgt toebedeeld. ‘Transit in the Softest Forest, Walking, Sad, No More, Sad, Leaving’ is dan ineens een waar rock nummer, waarin de bariton sax van Fredriksson zich fel laat gelden en de energie van een boswandeling een andere betekenis krijgt als de emoties de boventoon voert. Voor ‘Neon Light’ een boodschap van Fredriksson. Ze draagt dit nummer op aan de geweldige LGBTQ+ gemeenschap in al zijn vormen die zoveel kleuren geven en breekt voor hen een lans. Een ingetogen bedeesd begin resulteerde in een steeds prangendere wens om vrij te zijn wat het een erg mooi stuk maakte mede door fraai strijkspel op de bas van Mikael Saastamoinen, voor het treden wordt afgesloten met het titelstuk van het album ‘Juniper’. Wat een fijne kennismaking met deze saxofonist die in haar werk echt iets te vertellen heeft. Kapsoneloos en ongedwongen op het podium staan met haar band en zo prachtig zaken kan opbouwen in haar composities. Misschien was Linda Fredriksson wel niet degene waarvoor je een Rockit kaartje kocht, maar als ze weerkomt dan doe je dat zeker wel.