STEENDAM – Als we onder Harbour Bridge door kijken in Sydney zien we het Opera House in de verte liggen. Imogen Clark wijst er op als we haar ontmoeten voor een gesprek over haar aankomende toer door Nederland en de rest van Europa. Deze Australische country superster in wording heeft al erg veel succes en zal de grootste naam op de poster delen met Lachlan Bryan & The Wildes waarmee ze op toer gaat. Het is een herfstige graad of zestien dus we laten het sightseeing met de gids Imogen Clark maar even links liggen en duiken een horeca gelegenheid in voor koffie met spongecake. Peter en Leni, de roem van dat kleine café in Steendam, waar zo maar beroemdheden op het podium staan blijkt ook in Sydney doorgedrongen. “Ik kijk zo naar dat optreden uit. Ik kan gewoon niet wachten.” Dat zal toch nog even moeten, want pas op vrijdag 28 juni zal het eerste en voor nu enige Nederlandse optreden plaatsvinden van Imogen Clark en Lachlan Bryan & The Wildes.
Tot die tijd kunnen we het rustig nog even hebben over andere zaken. Haar debuutalbum ‘Love & Lovely Lies’ leverde de hoogste eer op. Ze stond in het equivalent van Peter & Leni in Amerika het iconische Bluebird Café in Nashville, had shows met Shania Twain, haar laatste 5 singles bestormden de hitparade en thuis heeft ze een kast vol met awards en nominaties voor prestigieuze Australische muziekprijzen. Ondanks haar jonge leeftijd is ze een hele grote mevrouw in de Australische country scene. Nu is er haar tweede album ‘Collide’ en waar kun je dan beter beginnen met de verovering van Europa dan in Steendam, maar hoe zat het voor het succes. We beginnen bij de gitaar van haar vader, een oude Maton akoestische gitaar. “Mijn vader introduceerde me in de muziek. Hij heeft altijd liedjes geschreven en trad ook op en ik keek enorm tegen hem op. Overal thuis lagen instrumenten, waaronder zijn oude Maton akoestische gitaar, en hij moedigde mijn broer en mij aan om die gewoon te pakken en te proberen. Het zit in de familie, want al mijn ooms en neven zijn ook in meer of mindere mate muzikant, dus eigenlijk was het vanzelfsprekend. Ik was ongeveer 12, toen ik begon met het schrijven van mijn eerste liedjes en voor het eerst optrad in lokale pubs en cafés om zo wat extra zakgeld te verdienen terwijl ik nog op school zat. Ik vond dat heel vanzelfsprekend, want dat deed mijn vader toch ook”, lacht ze. Ze neemt een slok, kijkt even in de rondte en gaat verder. “Ik wist dat ik enorm van muziek maken hou. Ik hou er van te zingen en om gitaar te spelen en de piano, dat wist ik al toen ik een jaar of 8 was. Ik heb in de opera gezongen en in muzikale theater producties en ik vond het allemaal geweldig, maar ik was er nog niet echt van overtuigd dat ik van de muziek ook mijn beroep wilde maken. Ik was dertien en trad op in een piepklein café in de Blue Mountains, een streek ten westen van Sydney”, wijst de zangeres met een groots arm gebaar in de algemene richting van die uit zicht zijnde bergen. “Ik zong een liedje dat ik zelf geschreven had . Het is super leuk om andermans liedjes te zingen, maar om met mijn eigen werk op te treden en dat gevoel hebben dat er op dat moment echt een brug wordt geslagen tussen jou en het publiek, het was alsof de bliksem insloeg. Op dat moment wist ik het zeker. Ik ging er helemaal voor om als singer -songwriter mijn brood te verdienen.”
Dat is als dertienjarige een prachtige droom. Wie wil niet artiest worden. Op het podium staan voor talloze mensen, maar met die constatering ben je er nog niet. In welk genre wil je verder bijvoorbeeld om maar eens een basis vraag te stellen. “Het heeft een hele poos geduurd voor ik muzikaal comfortabel in mijn vel zat”, kijkt Imogen Clark serieus en gaat ze dieper in op het onderwerp. Het is herfst in Sydney en de wind trekt aan. “Ik kijk uit naar de zomer bij jullie”, vertelt ze als we haar adviseren zwemkleding mee te nemen om te kunnen pootje baden in het Schildmeer, dan gaat ze verder. “Ik heb nog steeds het gevoel dat ieder jaar mijn sound toch weer veranderd en evolueert, maar dat is een heel vanzelfsprekend proces. Mijn laatste album ‘Collide’ was eigenlijk het moment waarop ik met echt realiseerde welke richting ik op wilde. Ik wil een cross-genre sound hebben waar ik mijn country achtergrond kan mixen met indie, rock en folk invloeden. Ik hou van songwriters die hun eigen unieke stijl scheppen door verschillende invloeden uit andere genres te mengen, mensen zoals Bruce Springsteen, Joni Mitchell en Paul Simon. Ik ben vastbesloten om dat na te streven in mijn loopbaan.”
We slaan even een zij pad in weg van haar eigen loopbaan. Uit Australië komen de laatste tijd tal van prachtige country en Americana artiesten. We vragen haar hoe het komt dat deze Amerikaanse muzieksoorten toch ook zo aanslaan bij onze tegenvoeters. Wederom kijkt Clark nadenkend voor ze antwoord geeft. “Ik denk dat in Australië mensen van Americana en Country houden om dat het zoveel mensen aanspreekt”, dat vraagt toch om nadere uitleg. “Het is een tijdloos genre waar mensen uit elke maatschappelijke laag zich in kunnen vinden. Het is niet een muzieksoort voor alleen mensen op het platteland, maar overal. Eerlijkheid en oprechtheid in het aanzicht van tegenspoed is iets wat overal aanspreekt en een kenmerkende eigenschap van het genre. Dat is een gevoel dat in onze cultuur ook erg aanspreekt en daarom Australiërs ook raakt.” Het is een scene die haar ook beïnvloed en raakt. “Ik ben opgegroeid en heb altijd gewoon in een heel klein plekje ten westen van de stad”, weer een arm gebaar die net een glas op tafel mist in een algemene westelijke richting. “De stad heet Bowen Mountain. Het wonen in de bergen heeft mijn muziek erg gevormd. De lucht is er fris en het is een heel vredige plek om liedjes te schrijven. Het prachtige landschap heeft mij erg geïnspireerd, maar het contrast Sydney wat een bezige en drukke stad is ligt vlakbij. De ying en yang van dat kun je vast terug horen in de muziek.”
We zijn daarmee automatisch weer terug bij Imogen Clark en haar muziek. We gaan verder in op het onderwerp dat ze net zelf al even naar voren bracht, het schrijven van liedjes. “Mijn songwriting proces is altijd anders. Soms schrijf ik eerst een gitaarstuk en dan een vocale melodie en tenslotte de tekst. De laatste tijd schrijf ik vaak gedichten en ontstaan daar liedjes uit. Ik hou er van om liedjes te schrijven”, barst ze ineens uit met veel passie, “het proces is altijd weer fris en anders en interessant Ik hou er van om over mensen te schrijven die ik ontmoet en wat voor gevoel ze me geven of over plaatsen waar ik terecht kom voor mijn optredens. Ik krijg altijd de meeste inspiratie als ik buiten mijn eigen veilige cocon ben onderweg in het vreemde.”
Dat vreemde kan zich ook op heel ander terrein zich afspelen. In haar bio staat een heel boeiende frase: “Na twee jaar toeren en samenwerken met anderen en gewoon twee jaar verder in het leven is ze in staat om de thema’s van haar debuutalbum weer op te nemen en dieper te graven in wat ze eigenlijk betekenen en wat de gevolgen zijn. Ze omarmt en onderzoekt zowel de donkere als lichte kant van wat het is om mens te zijn.” We vragen Imogen Clark wat ze gevonden heeft tijdens dit proces. “Ik heb het gevoel dat als je net 20 bent geweest je in de tijd van je leven zit waar je het meeste leert en het meest veranderd. Ik ben enorm gegroeid als persoon in de twee jaar tussen mijn debuut en mijn tweede album. Ik heb meer geleerd over wie ik ben en wat mijn plek in de wereld is. Ik heb meer geleerd over mensen in het algemeen en de manier waarop ze functioneren. Ik kan heel veel horen van die jonge dappere naïeveling die ik was al ik mijn eerste album beluister. Het is een kant van me waar ik altijd van zal houden, maar op mijn tweede album voel ik me een meer wereldwijze, volwassener versie van mezelf.”
Dat twee album ‘Collide’ is recent verschenen. Enthousiast vertelt de zangeres over die prachtige plaat. “Collide’ was een hele grote sprong vooruit voor mezelf. Ik had me voorgenomen om dat cross-genre album te maken met elementen van mijn favoriete muzikale invloeden. Ik heb het gevoel dat ik daar in ben geslaagd, mede dankzij de meesterlijke gids die ik had in mijn geweldige producer en Aussie rock legend Diesel (Mark Lizotte). De ontvangst van de plaat bij de recensenten en bij de fans was geweldig en overtrof mijn verwachtingen. Het album was echt een stap voorwaarts naar de nieuwe sound die ik zocht, maar ook het werk van een nieuw persoon die sterker, wereldwijzer en meer vertrouwen in zichzelf heeft.”
Dan kan ze haar enthousiaste nauwelijks nog bedwingen. Het liefst stond ze op dat moment op en pakte het eerste vliegtuig naar Steendam. “Ik kan echt niet wachten om bij Peter en Leni op te treden”, wipt ze op haar stoel heen en weer. “Het is de eerste keer dat ik in Nederland kom optreden. Ik ga liedjes spelen van ‘Collide’ maar ook van mijn eerste album en Lachlan Bryan en ik gaan elkaar helpen op het podium. Het wordt zo leuk. Ik heb Lachlan Bryan and The Wildes ontmoet op de avond dat ik tekende bij mijn platenmaatschappij Lost Highway/Universal Music. We speelden samen op een showcase in het beroemde Basement in Sydney en konden gelijk het enorm goed vinden samen. We hebben inmiddels heel veel shows met elkaar gedaan, samen opgenomen en zijn samen op tour geweest. Ik hou er van op dat podium te staan. En me verbonden te voelen met al die mensen die ik voorheen nog niet kon door het delen van mijn eigen ervaringen. Ik denk dat ik er zo van hou omdat het me er aan herinnerd dat we nooit helemaal alleen zijn in onze gevoelens, zelfs op onze dieptepunten is er altijd iemand die zich daar in herkend. Ik hou er van om dat te delen met muziekliefhebbers, helemaal als mensen me achteraf aanspreken en met vertellen dat een liedje voelt alsof die specifiek voor hun is geschreven. In een wereld waar ze steeds minder met elkaar delen en we verder uit elkaar lijken te staan dan ooit, is het een manier om je dichtbij mensen te voelen door ervaringen te delen.” Imogen Clark kan niet wachten tot 28 juni als ze samen met Lachlan Bryan & The Wildes het iconische podium van Peter en Leni mag betreden.