GRONINGEN – De oplettende Vera volger wist wat te verwachten met de Amsterdamse Housepainters op het hoofdpodium. De band stond namelijk een jaar geleden downstage en die kennismaking was ogenschijnlijk zo goed bevallen dat het driemanschap nogmaals was geïnviteerd, maar nu op het hoofdpodium. Een promotie die de Housepainters meer dan waar maakten met een erg fijne show. Anna Fleurie op (elektronische) drums, Tom Ogilvie op (bas)gitaar, en Marnix Wilmink op keys en percussie zijn gestart als een corona project. In de eigen Amsterdamse slaapkamers begon het trio met: “wave-punk te combineren met dub, wat samensmelt tot sombere, maar toch opgewekte melodieën”, om Vera te citeren. Housepainters stond al op een aantal mooie podia in Nederland, maar vestigde ook naam in Zwitserland waar ze al menigmaal op de bühne stonden. Niet helemaal vreemd, want ze zijn gecontracteerd door een Zwitsers platenlabel waarop meerdere Nederlandse bands als Mauskovic Dance Band, Nusantara Beat, Baby’s Beserk en in een verder verleden YĪN YĪN werk hebben uitgebracht. De band is dan weliswaar nog betrekkelijk nieuw. Het trio muzikanten op het podium heeft in diverse andere formaties al de nodige podium kilometers in de benen. Dat blijkt in Vera onmiddellijk. Geen bandje dat via een plekje op het Veras podium onwennig aan het grote werk mag ruiken, maar een goed in elkaar stekende machine die onmiddellijk werk maakt met het in de verf zetten van de show. Het eerste nummer dat wordt gespeeld ‘Space’ is voortreffelijk. Lekker swingend en driestemmig zet de band zich onmiddellijk neer. In hoog tempo komen de klanken van het podium en pakken het publiek en her en der vliegende eerste heupen in dansende actie. Dat is de manier om jezelf direct te presenteren aan een publiek dat misschien nog niet weet wat het kan verwachten. Dit dus. In een mooie opstelling met de drums van Anna Fleurie centraal en Tom Ogilvie en Marnix Wilmink op de flanken gaat het verder in ‘Leave The Hall’. Een nummer waarin deze opstelling handig uitkomt, want de drums spelen hier een voorname rol en geven Anna Fleurie de kans te shinen en het tempo wederom hoog te leggen in deze song. ‘Sad Face Look’ is dan iets rustiger net als ‘In a Cornfield’. Dan gaat het tempo weer omhoog voor ‘I Can’t Stand’, waarin Oglivie de leads zang voor zijn rekening neemt. De nummers hebben een lekkere intensiteit en nodigen uit tot dansen. Het tempo in de goed opgebouwde set blijft hoog. Vaak meerstemmig gezongen en aantrekkelijk in progressie maken de Housepainters indruk. ‘Fixed Positions’ is één van de weinige nummers die ook al zijn uitgebracht en valt op met prima tempowisselingen wat het spannend houdt. Het einde van de show is prachtig. Samen met het openingsnummer ‘Space’ is ‘What He Knows’ het mooiste liedje van dit optreden. Een lied dat stevig in elkaar zit, lekker swingend is en overtuigen kan net als de mooie afsluiting met ‘Funkhause’ waarin nogmaals de dansbaarheid wordt onderstreept en in dit nummer weet de steeds al goede zang er nog een tandje bij te zetten. Een uitstekend optreden. De nadruk werd nadrukkelijk gelegd op tempo en het lekker swingend te houden. De aankondigingen waren er nauwelijks en daar mag best nog wat ruimte voor worden gevonden, maar als er nog meer materiaal of zelfs een album verschijnt kan de Vera Art divisie vast aan de slag met een poster waarop de Housepainters als meest prominente naam staan.
Housepainters promoveren van downstage naar het hoofdpodium in Vera
