LEEUWARDEN – Je vindt het prachtig wat Wayne Snow doet of het boeit je niet. Er bleken weinig andere opties te zijn bij het optreden van Wayne Snow tijdens Explore the North in Leeuwarden. Bij de show in De Harmonie van de Nigeriaans Duitse future-soulzanger, haakte een aantal bezoekers snel af, terwijl anderen helemaal gegrepen waren door de show van Snow. Dat is een goed teken, want daruit blijkt dat de man geen muzikaal allemansvriendje is, maar gedurfde keuzes niet schuwt en niet het streven heeft eenieder te behagen. Dat levert vaak de meest interressante shows op, als je er van houdt tenminste. Het is ook een kenmerk van Snow. Zijn eerste album ‘Freedom Tv’, was al confronterend, want het is een zoektocht naar zijn eigen identiteit, wat zijn creatieve stempel is en de worsteling die met beide gepaard gaat, waarbij hij bijvoorbeeld inspiratie vindt bij activistische dichteres Freedom T.V. Nyamubaya uit Zimbabwe, maar het is ook een warm album, geschreven om op te dansen met soul, funk en jazz die gelardeerd zijn met Afro-Caribbean grooves. Zijn laatste album, geschreven met zijn live band in het achterhoofd, is confronterender, graaft dieper en rücksichtslos pulkt het aan die emotie of dat gevoel dat je misschien wel wilt negeren, maar ‘Figurine’ uit 2021 geeft je niet die kans. Het confronterende zie je ook in de muziek. Hij werkt vaak met Afrikaanse invloeden, maar schuwt niet om bijvoorbeeld westerse elektronica hiervoor in te schakelen, waar hij dan het Afrikaanse weer uit te voren tovert. In De Harmonie gaf Snow je niet de kans om te laten wennen. Zijn falset stem is ook zo’n love it or hate it facet en deze stem en de krachtige percussie maakten ‘Seventy’ direct een bijzonder intense opening, waarbij de één keek waar de dansvloer was en de ander gluurde naar de uitgang. Al snel vulde de zaal zich met geestverwanten van Snow die hem apprecieerden en met hem meegingen op zijn muzikale reis en emotionele exploratie. Na de rustige opening was ‘Figurine’ vlotter met tempowisselingen en mooie achtergrond zang, maar ook duisterder en confronterender. Prachtig was daarna ‘Relativity’ een nummer waarin vooral de zang van Wayne Snow prachtig tot zijn recht kwam. Een wat kalmer nummer, net als ‘F.O.M. Waarin de synths een hoofdrol opeisten, net als wederom die kenmerkende zang. Na even in kalmer water te hebben gebivakkeerd, stuurde Snow het nu weer in een wat ruigere zee met ‘Silly Games’ dat toenemend heftig was en waarmee hij ook aantoonde goed zijn liedjes te kaderen en ze een eigen identiteit te kunnen laten behouden. Het was een aanloop naar een erg mooi midden gedeelte waarin het stevige ‘Faceless’ met robuust drumwerk prachtig was, in het vlotte ‘Nina’ hij zijn stem nog meer de hoogte in stuurde en ‘Blue Moon’ de vaart er in had en het mooiste nummer van de show was. Wayne Snow had het hele optreden al zijn publiek nadrukkelijk bij het optreden betrokken en vroeg in ‘Number One’, een nummer over zijn grote liefde, publieksparticipatie. Hij kondigde zijn nummers kort en bondig aan, met nu en dan een uitweiding. Tegen het einde werd het nog wat feller met ‘Equilibrium’ en vooral het afsluitende ‘Change’ dat fantastisch was. Het is niet gebruikelijk om toegiften te geven op festivals. Tijdsschema’s zijn strak, productieleiders streng, maar het publiek was zo ovationeel, dat hier gepast was en op de klanken van ‘The Rhythm’ werd rustig nog even naar de uitgang gedanst. De lovers hadden een fantastisch concert, de haters waren inmiddels elders aan geschoven.
Hou er van of haat het bij Wayne Snow
