GRONINGEN – Die naam hé. Holy Fuck zou bedacht kunnen zijn door een aantal opstandige puisterige stoerdoende tieners. Wie weet is dat ook wel zo en zitten door het succes Brian Borcherdt, Graham Walsh, Matt McQuaid en Matt Schulz er nu aan vast. De band heeft inmiddels de tien kaarsjes op de taart al enkele jaren geleden uitgeblazen. Affijn, deze formatie uit Toronto Canada moet met de naam leven en het brengt ze deze zomer op tal van Europese festivals met hun zware electronische beats aangevuld met gitaar, bas en drums. Erg dansbaar en krachtig is het semi-instrumentale geluid van de band. De doelstelling was om electronische muziek te maken met gewone instrumenten en die wordt tot op de dag van vandaag gehandhaafd. De stem is een instrument bij Holy Fuck. Slechts incidenteel is er een woord verstaanbaar in de zang, maar meestal is de stem hooguit een vervormde klank. Vanaf de aankondiging vliegt de band er in. ‘Chimes Broken’ is krachtig en met Brian Borcherdt en Graham Walsh diep gebogen over de effecten en toetsen stromen onmiddelijk de dansbare klanken over de vijver en pikt een groot deel van het publiek dat ook onmiddellijk op en veranderen de tribunes in dansvloeren. Qua opstelling is er nogal wat te zeggen bij Holy Fuck. De meeste nummers kijk je naar beide frontmannen gebogen over hun apparatuur. Veel zeggen doen ze niet op nu en dan een armzwaai of danspas na. Het meest spectaculaire visueel is drummer Matt Schulz. Deze zeer ervaren goochelaar met de drumstokjes maakt achter op het podium van elk nummer een show en is daarbij ook nog eens heel geluidsbepalend. Veel is daar niet van te zien. Erg mooi is ‘Stay Lit’, maar vooral ‘Latin America’ dat er nog aan vooraf gaat en ietrs kalmer is dan het hoge tempo dat de band hanteerde deze avond. Het is de aanvang van een sterk stuk, met ook ‘Neon Dad’ en ‘House of Glass’ Schulz zijn moment van glorie komt dan in het intro van ‘Xed Eyes’ als hij even volledig los kan. In het gros van de nummers is er een keiharde dansbare beat en wordt er op geïmproviseerd. De band toert ter promotie van de EP ‘Bird Brains’, opvolger van ‘Congratz’. ‘Bird Brains’ komt naar het einde nog langs net als het mooie net wat rustigere ‘Shivering’. In het geluid zijn naast de invloeden van electronische dancemuziek en house ook rock en zelfs wat punk waarneembaar. Dat laatste vooral in ‘Super Inuit’, verreweg het hardste nummer van de avond en dat de band nog net binnen de gestelde tijdlimiet weet te starten. Voor de vergunning was de tijd op, het publiek had de heupen nog wel even willen schudden.
Holy Fuck krijgt Noorderzon van de banken
