MEPPEL – Chance McCoy van de Old Crow Medicine Show, hoe folk en Americana wil je het hebben. Een garantie voor cowboyhoeden, banjo’s en akoestische folkmuziek. Niet dus. De Amerikaan uit Nashville, die met mensen als Mumford and Sons, The Lumineers, Willie Nelson, Sturgil Simpson J.P. Harris en Margo Price het podium deelde, is op pad met een experimentele set waarin de elektronica een grote rol speelt. Hij het podium deelt met DJ Jet, waarin we snel zangeres Jackie Turner herkennen en een heleboel knopjes. Zelfs zijn gitaar wordt door een ingenieus machinetje gestemd. Een “Hightech Hillbilly” in het podium dat al jaren een groot pleit bezorger is van akoestische muziek. Clouso in Meppel was dus een gedurfde plek voor een eerste optreden van deze folkheld. In zijn tijdelijke onderkomen in Lelystad waren dan ook wel enige zenuwen te merken geweest, vertelde de zanger. Met DJ Jet op knopjes en vooral als magnifieke medezangeres en McCoy zelf op viool werd ‘Electric Crow’ ingezet. Een fijn nummer waarin ook duidelijk de invloed van loopstation, synths en opnames was te merken. Naast de viool was de percussie afkomstig van de machine. Het zijn natuurlijk technieken die in tal van muziekgenres al geruime tijd hun invloed doen geleden. De Americana/Folk scene houdt stevig vast aan het oude, maar ook daarin zijn natuurlijk nieuwe invloeden merkbaar en vragen nieuwe technieken ook een muzikaal antwoord. De complimenten voor McCoy dat hij tracht dit antwoord te geven en experimenteert met synths in Americana. Voor de puristen een schop tegen het zere been, maar de meeste nummers zaten goed en degelijk in elkaar. Na het mooie en rustige ‘Sugar Babes’ ging het verder met de al even omstreden nieuwe single van Chance McCoy ‘No One Loves You The Way That I Do’ wat recensies opleverde van de hoogste lof waardoor het in de recensie genoemde Clouso nu Amerikaanse faam geniet tot en met het advies aan McCoy om maar een andere baan te zoeken. Dat laatste hoeft McCoy zeker niet. De show was nog niet helemaal geolied en in het midden was er ook zeker even een lang instrumentaal deel in aanloop naar ‘Lizard in The Spring’ dat naast dat even de techniek mis ging ook best wat puntiger had gemogen. Tussendoor werd het publiek betrokken met mooie verhalen met een uitleg over zijn volautomatische stemautomaat, over DJ Jet en over het onderkomen in Lelystad. De Grammy winnaar had een erg mooie akoestische versie van ‘In The Pines’ en sloot samen met DJ Jet af met de Billy Bragg / Woody Guthrie song ‘Way Over Yonder In The Minor Key’. Daarmee kwam een einde aan een opmerkelijk optreden dat erg mooie momenten kende in de prachtige zang van McCoy en Turner en het prima spel, maar met de elektronica hoogtepunten kende, maar ook mindere momenten. Het is echter fraai om te zien hoe hij het risico neemt, soms nog even struikelde, maar op andere momenten een prachtig song neerzette. Het moet her en der zijn plaats nog even vinden om te kijken of hij niet te ver is doorgeschoten, hoe het publiek reageert en hoe alles soepel moet blijven lopen. Op de merch tafel zijn nieuwe EP ‘Suger Jitters’ die als heraut fungeert van een solo album van Chance McCoy, de Hightech Hillbilly die durft te experimenteren.
“Hightech Hillbilly” Chance McCoy experimenteert in Meppel
