GRONINGEN – Hezekiah Procter geneest, hij bidt, hij verleidt, hij zingt en hij jut je op. Hezekiah Procter bestaat niet, maar toch stond hij met zijn metgezellen op het podium van Vera in Groningen om zijn toehoorders te behoeden voor zonde, om ze te genezen, maar ook strijdbaar tegen sociaal onrecht. Ruim van te voren beende Hezekiah Proctor, te herkennen aan zijn hoed al door Vera om zijn spullen klaar te zetten om aan de man en vrouw te brengen die overtuigd van zijn verhaal dit medicijn mee naar huis wilden nemen. De kwakzalver was te herkennen aan zijn oprechte uitdrukking en keurige pak en hoed. Een succesvolle stop in Vera, want menigeen nam het medicijn tegen zondes mee in de vorm van het album.
Hezekiah Procter leeft in ‘The Complete Recordings of Hezekiah Procter’. De Canadese Americana en country zanger Li’l Andy neemt je in dit project mee naar 1925 en brengt het karakter Hezekiah Procter tot leven komen. Een ouderwetse country artiest die zijn kost verdiend tijdens medicine shows en in het vaudeville. Een medicine show is de combinatie van artiesten en kwakzalvers die een publiek trokken en langs de steden trokken. Met een te boek gesteld levensverhaal en zo’n 29 liedjes, geschreven en opgenomen met apparatuur en alsof het de periode is van 1925 tot en met 1930 als hij uit beeld verdwijnt en wegzakt in obscuriteit. Een plaat die Li’l Andy duidelijk ook onder de aandacht bracht van Europa. Vorig jaar stond het gezelschap onder andere op Oerol en dit jaar wordt onder meer Vera aangedaan. Li’l Andy zelf bracht onder deze naam al meerdere albums uit en wordt beschouwd als misschien wel de beste country songwriters van Montreal. Wellicht komt hij ook onder deze naam naar Europa als hij een opvolger heeft voor het laatste album, het in 2019 verschenen ‘All The Songs Lied To Us’ .
In Groningen opende Hezekiah Procter met zijn band met ‘Dr Kerr’s Ballyhoo’. Een zeer korte, maar niet minder krachtige en uptempo opening. Deze kennismaking wordt, nadat Procter zijn publiek heeft welkom geheten voor de kraam, voortgezet in ‘Crib House Drip’. Een fijne ingehouden kracht maakt dit nummer erg mooi, helemaal door erg fraai banjo spel van de genezen zondaar Durwood ‘Sunny’ Wilson, waarbij de band werd gecompleteerd door Jeromiah Procter, de broer van de leadzanger en op sousafoon Clayton Hunsucker. Een lekker nummer dat aansluit bij de blues en ragtime uit die jaren met prima zang. In een dergelijke setting mag uiteraard een goede hymn niet ontbreken. ‘I See Jesus Comin’ Down the Street’ voldeed hier aan, want een goed medicijn is waardeloos zonder gebed en geloof. Het genas Wilson. Een erg fijn nummer, waarbij de viool van Jeremiah Procter muzikaal kleur gaf aan deze trage song. Naast Hezekiah Procter zongen alle bandleden ook een nummer, te beginnen met Durwood Wilson, die van het rustige ‘Soap & Sand’ een prachtige song maakte welke lekker werd opgebouwd. Het tempo kwam er weer in met ‘Get Behind The Wheel ( Of an Automobile), wat een mooi tijdsbeeld opleverde over de jaren dat heel langzaam de auto meer en meer een vertrouwde verschijning op straat werd van Ford tot Studebaker. Weer wisselde de leadzang voor een song en nu was het ‘Jeremiah Procter die met een goedkeurende blik van zijn broer het uptempo nummer ‘The Stuff they Call Money’ bracht. Hoogtepunt van de show was, naast de aankondigingen van Procter, die als een sluwe zakenman, mooi in karakter de zaak aanprees, het publiek charmeerde en de nummers een mooie lading meegaf, het vierstemmig deels a capella gezongen ‘God of my Life ( Poland)’. Een prachtige rauwe schets van vier zondaars die hun genade afsmeken. Clayton Hunsucker, die steeds met zijn sousafoon op de achtergrond had gestaan, werd naar voren gehaald om ‘Two for a Buck’ te zingen. Procter vroeg hoe de mensen van Vera werden behandeld, overal in het land had hij verhalen gehoord dat fabriekseigenaren hun arbeiders zo slecht bejegenden en als socialistische agitateur ging hij de working class, juist de lui waarvoor hij zijn liedjes zong, voor in het prachtige en vurige ‘When The Fires Come Down’. Een prachtige song, met mooie zanglijnen. Hezekiah Procter neemt je mee, naar die jaren 20. Gebeden en troebele drankjes van een rondzwervende kwakzalver en gebedsgenezer, de eerste auto’s, maar ook de voortekenen van de grote depressie. Het stak heel fijn en goed in elkaar. Het smaakte naar meer.