LEEUWARDEN – “Dit is het ergste optreden ooit”, verzucht Elke van Zevenbergen als de beproeving bijna ten einde is op Troubadour Treffen in de prachtige ambiance van de Prinsentuin in Leeuwarden. Wat mis kon gaan, ging mis. De Afsluitdijk leverde een uur file op, waardoor de soundcheck zeer miniem was, waardoor niet werd opgemerkt dat een kabel niet functioneerde, waardoor de gitaar van Van Zevenbergen niet te horen was, waardoor verdere vertraging werd opgelopen, waardoor hondenoppas Bonne van der Wal ook weer aandacht moest besteden aan het technische aspect, waardoor het hondje van Van Zevenbergen zich luidkeels liet gelden zonder de kalmerende invloed van Van der Wal, waardoor het optreden nogal hectisch werd en uiteindelijk ingekort moest worden, waarbij het duo had rekening gehouden met een intieme setting, waarbij de Prinsentuin wel een op een stadion lijkt, maar afijn, zo erg was het nou ook weer niet, want Elke van Zevenberg en Henk Koorn zetten manmoedig door en wisten te vervreemden en te intrigeren als The Grey Pants. The Grey Pants ontmoeten elkaar, zo wil het verhaal, toen singer songwriter Van Zevenbergen het opviel dat Hallo Venray bandlid Henk Koorn elke keer dat ze die tegen kwam in haar buurt dezelfde grijze broek aanhad. Het resulteerde in een kennismaking en een fijn lo-fi project, waarin de kleinigheden van het leven, resulteren in fijne luisterliedjes, waarbij je vaak goed moet opletten om tevergeefs te zoeken naar een diepere betekenis. Het duo bracht in 2018 het album ‘We Love Ria’ uit, de opvolger van het bejubelde debuutalbum ‘It was from my nephew but now it’s mine.’ Na de gehaaste aankomst, opzet en alles anders wat een artiest normaal gesproken doet voor een optreden ging het duo van start met het rustige ‘Peter Cup’. Een vraag en antwoord duet. Na de technische kabelwerkzaamheden was ‘The Sprint’ liedje nummer twee. Een liedje over de sprintjes die beide samen trekken en de pin in het been van Koorn. Het duo slaagt erin om overal een intrigerende song over neer te pennen. Een bed en breakfast in Oostenrijk, beheert door ‘Birgit’ met 1 ster en een behoorlijke walm werd geportretteerd in een korte verhalende song en de geschiedenis van de oorsprong van de band is voor de eeuwigheid vastgelegd in ‘The Grey Pants’. Mooi werden de liedjes, niet zonder enige prettige onbeholpenheid, aan elkaar gepraat, waarbij het duo elkaar steeds aanvulde. Bijvoorbeeld het liedje over Cedric de slang. Een slang die woont op een rotonde in Italië, waarbij het duo de verkeersregels negeerde om toch maar even te kijken hoe ‘Cedric’ het maakte en om een stuk af te snijden. De stemmen van beide schuurden mooi tegen elkaar en na eerst de gitaar wisselde Van Zevenbergen naar de klankbox. Wellicht door hun keus voor een intieme set bleven de liedjes aanvankelijk nogal qua tempo in de buurt van elkaar. Hierin kan The Grey Pants wat meer variëren. Tegen het einde werd het vlotter met ‘DJ’. In dit nummer werd een oude bekende bezongen, die echter Koorn niet meer kende en dus, aldus de gitarist, wel dement zou zijn. Een sprintje resulteerde er in dat ook de hond ten tonele verscheen voor het korte, maar erg mooie ‘Last Minute’ om dit hobbelige en bobbelige optreden toch nog een fraai einde te geven met een robuustere song. De vraag blijft; waar heeft het publiek naar gekeken en geluisterd, The Grey Pants is duidelijk geen hapklare brok, maar dat hoeft ook niet. Verbazen en verwonderen mag, net als genieten van de originele vondsten van dit duo van de andere kant van de Afsluitdijk.
Het “ergste optreden ooit” van The Grey Pants
