GRONINGEN – Teamwork, dat is wellicht het woord dat het meeste van toepassing is op het optreden van Sarah Shook & the Disarmers. Op het moment dat bij de zangeres uit Chapel Hill een snaar van haar gitaar brak pakten de The Disarmers dat naadloos op voor een instrumentaal stuk muziek, terwijl Shook achter de coulissen met veel haast een nieuwe snaar bevestigde. Het was het beeld dat het hele concert overheerste, sterker nog, al daarvoor, want ook de merchtafel van Shook was tijdig keurig ingericht voor het optreden. Sarah Shook had hierbij de assistentie van Eric Peterson op elektrische gitaar, Aaron Oliva op bas, Phil Sullivan op pedal steel met tevens ook drummer Kevin McClain. Een hecht ingespeeld team van vele optredens dat in Groningen sterk begon met ´God as Gold´ en dat liet volgen door ´Lesson´ Een mooi begin, waarna er even een dipje was en de band even in ´Lesson´ zichzelf verloor, maar terug vond in ´Parting Ways´. Daarna was het een gewonnen race vanaf ´Fuckup´. Wat opvalt bij Sarah Shook is de ongecompliceerdheid. Wat ze zingt, dat is ze. Het komt recht uit haar hart en de ellende die langskomt in haar liedjes, die heeft ze zelf mee gemaakt. Het is een rauw optreden. Niks wordt mooier gemaakt dan het is, alles is onopgesmukt. De band om haar heen, zet haar knap in het zonnetje, hoewel Shook ook regelmatig een stapje terug doet voor de met hoge hoed uitgedoste Eric Peterson. Op het podium hebben beide een onmiskenbare chemie. Haar zang is met dat ruwe randje als het leven zelf en dat maakt het mooi, warm en aansprekend. Haar werk wordt wel omschreven als cowpunk. Dat sloop er inderdaad nu en dan wel in tijdens nummers als ´Nothin’ Feels Right But Doin’ Wrong Anymore´ of ´Devil May Care´, maar haar country basis bleef altijd hoorbaar. Het snaarpechintermezzo werd foutloos opgevangen en de show kon daarna door. Het was jammer dat Shook niet wat meer de tijd nam om nu en dan de achtergrond van een liedje wat meer uit te lichten, maar er was last van haast, helemaal na de snaarpech en het en der werd al een liedje van de setlist overgeslagen. Het mooie ´Sidelong´ kwam langs, krachtig en indrukwekkend net als ´Keep the Home Fires Burnin’ en tegen het einde werd het enorm genieten van ´Dwight Yoakam en ´The Bottle Never Lets Me Down´ voor het einde daar was van een zeer geslaagd optreden. Een gedreven band met een inspirerende boodschap dat hoe groot de ellende ook is waarin je je terug vindt, er is altijd prachtige muziek uit te peuren. Met deze nieuwe outlaw country ster, die naast haar mooie album ´Sidelong´ nu vooral op toer is ter promotie van haar onlangs verschenen album ´Years´ ging het licht van Take Root weer een jaar lang op laag.
Heerlijke outlaw country met Sarah Shook & the Disarmers sluit Take Root af
