GRONINGEN – In 1963 werden The Three Degrees opgericht. Het dames trio verdient anno 2018 daarmee een vermelding in het Guinness Record boek voor langst bestaande dames trio. Maar het zijn geen dinosaurussen, liet Valerie Holiday weten, hoewel ze daar zelf bij twijfelde als het om Helen Scott ging. Deze dames vormen met Freddie Pool de huidige line-up van The Three Degrees die in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw op het toppunt van hun roem waren. Valerie Holiday maakt inmiddels meer dan 50 jaar deel uit van The Three Degrees, Helen Scott al meer dan veertig jaar in twee periodes en het nieuwste lid is Freddie Pool die vanaf 2011 betrokken is bij de formatie. Een trio met meer dan ruime ervaring en die het publiek in MartiniPlaza in Groningen vooral meenam op een reis langs de nostalgie. Op het podium drie diva’s met een energie uit hun gloriejaren. Met een Nederlandse begeleidingsband maakte hun drietal de entree met een fel swingend ‘Shake Your Groovy Thing’ om dat door te trekken in ‘Giving Up, Giving In’. Een hele sterke opening die de toon goed zette. Hierna werd even gas terug genomen en ‘puffende’ moest er toch even rust genomen worden na het derde nummer. Met veel zelfspot namen de dames hun leeftijd op de korrel en speelden met dat feit in welhaast stand-up comedyachtige intermezzo’s voornamelijk van Helen Scott. Even werd stil gestaan bij de jarigen deze dag in de zaal en deze werden toegezongen. Het nam even de vaart uit de show en het nummer dat direct na dit praatje volgde ‘Take Good Care of Yourself’ was beduidend minder. De periode van de gloriejaren leverde meer legendarische nummers op van andere bands en deze werden vakkundig door The three Degrees onder hun hoede genomen. Met ‘I’m so Excited’, werd eer bewezen aan de Pointer Sisters en ‘Disco Inferno’ was een mooie cover van het nummer van The Trammps. The Three Degrees stonden en staan nog steeds voor doordachte shows. Dansstapjes, dialogen en wisselingen waarover is nagedacht. Af en toe mag er nog iets meer ruimte zijn voor spontaniteit. Vooral in de meer uptempo nummers is de zang onverminderd prachtig, op de wat gevoeligere momenten klinkt het wat breekbaarder dan voorheen. De grote kracht van het drietal is uiteraard de nostalgie. Even terug naar die jaren in de disco dat je stond te swingen op de hits van de dames. Allengs deed de zaal dat nog dunnetjes over, want geroutineerd trokken The Three Degrees het publiek de show in, of dat nu moest door een standje van Scott, meedansen, meezingen of een mooie dialoog. Uiteraard kwam het publiek vooral voor de bekende hits. Die kwamen met ‘Dirty Old Man’, met een hilarische introductie en vooral even later het schitterende ‘When Will I see You Again’, al zoveel jaren de prachtige hit van deze groep uit Philadelphia, Pennsylvania in de Verenigde Staten. Als toegift eerst een nummer dat vooral werd gebruikt om de band voor te stellen. Dat had eerder in de setlist gemogen in het reguliere deel van het concert. Daarna als uitsmijter mee dansen en zingen in ‘Boogie Wonderland’ oorspronkelijk van Earth Wind & Fire. Even was het weer 1980 en stond je als tiener in de disco.
Heerlijke nostalgie met The Three Degrees
