GRONINGEN – Het was al erg lang geleden dat Jenny Don’t and the Spurs in Groningen waren. Je merkt dan ook hoe belangrijk een organisatie als Noise in the North voor een stad als Groningen was, want indertijd gaf deze club de groep uit Portland in Oregon een podium in De Spieghel. Vera in Groningen heeft ook altijd een welwillend oor gehad voor Jenny Conners en haar muziek, want niet veel later stond ze daar met Don’t, haar andere formatie. Dat was in het jaar des Heeres 2017. Sindsdien werd Jenny Don’t niet meer in deze omgeving gesignaleerd. Dat had zijn oorzaken. Drummer Sam Henry kwam in 2022 te overlijden, nadat hij ziek was geworden tijdens een toer. Daarvoor legde een pandemie het muzikale leven stil en met twee prachtige recente albums is Jenny Don’t and the Spurs inmiddels een veel gevraagde act in de Verenigde Staten en daar buiten met hun cowpunk country en rock ’n roll en zijn ze bijna permanent onderweg. In 2023 bijvoorbeeld gaf de band meer dan 150 shows in de Verenigde Staten en tijdens een toer door Azië en Australië. Met het overlijden van Henry kwam een einde aan het hoofdstuk Don’t, maar met Jenny Don’t and the Spurs keerde het gezelschap terug in Vera voor een prachtige show.
In 2017 presenteerde Jenny Don’t and the Spurs het uitstekende album ‘Call of the Road’ waarmee ze indertijd naar Groningen kwamen. Inmiddels deden ze er nog een schepje boven op met de geweldige albums ‘Fire on the Ridge’ uit 2021 en het eerste album zonder Henry het kersverse ‘Broken Hearted Blue’. De samenstelling van de band is naast beide oprichters Jenny Don’t op zang en gitaar en Kelly Halliburton op bas nu met Christopher March op gitaar en Buddy Weeks op drums. Deze albums zorgden voor een internationale doorbraak en tijdens deze toer staan naast Vera, dan ook een aantal prachtige Europese festivals op het programma. In Vera was er een Deadmoon t-shirt te bewonderen. Deadmoon is misschien wel de meest Vera band aller tijden. Een eerbetoon aan Fred en Toody Cole. Een t-shirt dat ook staat voor de connectie tussen Deadmoon, Vera en Jenny Don’t and the Spurs, want de eerste show die de band ooit speelde was in het voorprogramma van het echtpaar Cole. Tijdens de show speelde de band dan ook ‘Fire in the Western World’, een Deadmoon Cover als laatste nummer van het toegift. Cirkels horen rond te zijn.
Een duif in Bonn zal met veel genoegen aan de huidige toer van de band terug denken. In de Duitse stad slaagde Jenny Don’t er in een duif te vangen die verstrikt was in draad en deze weer te bevrijden. Dierenliefde zelfs voor een stadsduif. In een oranje gekleurd Groningen redde Jenny Don’t and the Spurs ook de avond. Wie had gekozen voor de muziek had een geweldige avond in plaats van het chagrijn van een nederlaag in de laatste minuut tegen Engeland en de discussie van wel en niet een penalty, hoewel her en der wel de standen werden rond gefluisterd. De meeste aanwezigen hadden echter alleen aandacht voor het podium. Jenny Don’t and the Spurs hadden hun eigen topvorm meegenomen. Na een kort en rustig intro zetten de gitaren aan en vloog het tempo omhoog voor ‘Flyin’ High’. Even leek de stem van Jenny Don’t te verzuipen in dit gitaar geweld, maar attente knoppencowboys corrigeerden dat stante pede. In ‘Trouble with the Law’ dat even stevig en vol gitaren zat schitterde de zang daar mooi boven uit. Een heerlijke melancholie en een fijne opbouw volgde in ‘On The Run’, waarna de volgende nummers steeds sneller en sneller werden. In het opbouw een mooie opbouw met een afwisseling tussen rustigere nummers waarin de country de overhand had en ruigere songs met countryrock of countrypunk. Jenny Don’t was eigenlijk steeds in gesprek met haar publiek. Spontaan reageerde ze op opmerkingen en een enkele keer werd een nummer van wat informatie voorzien. ‘Black Cadillac’, een Sonny Wallace cover en Wallace bleek nog familie van Jenny Conners. Erg mooi was ook ‘Right from the Start’, met rustige zang over een hectische band waarbij Buddy Weeks, een waardige opvolger, het tempo omhoog zweepte, om dan weer de rust en weemoed te vinden in ‘California Cowboy’. Het was duidelijk dat Vera het naar zin had, zowel op het podium als ook de eigenlijk de hele meedansende massa voor het podium. In de richting van het einde werd het helemaal prachtig. De felle gitaar van Christopher March in ‘Three or Four Nights’ en het contrasterende kalme ‘The Fire’ met prima baswerk van Kelly Halliburton hadden karakter. March had het onmiddellijk door, hier komt een toegift en dus bleef hij maar op het podium. Heerlijk was dat toegift met vooral ‘Your Cheatin Heart’ als hoogtepunt. Jenny Don’t and the Spurs beloofde bij de merchtafel na afloop snel terug te komen. Ze verdienen een avond zonder voetbal.