STEENDAM – Lynne Hanson is een feniks. Uit de as van haar verleden herrezen door middel van haar verhalen en liedjes. Inmiddels heeft ze bijna het decennium soberheid voltooid en slaagt ze er in om de donkere periodes in haar leven om te buigen naar prachtige muziek. Ottawa is haar thuis, maar ook in Steendam heeft ze een huis, want zo voelt voor de Canadese zangeres en songwriter een optreden bij Peter en Leni. Hanson toert met de bassiste MJ Dandeneau en gitarist Blair Michael Hogan als haar begeleidingsband The Good Intensions en de zangeres deed onder eigen naam of met haar andere project The Lynne’s voor de vierde keer het rijkelijk met publiek gevulde podiumcafé aan. Haar optreden begon met een geruststelling. ‘This To Shall Pass’ is een heel fijn lied over dat hoe moeilijk iets ook kan zijn, betere tijden zijn in het verschiet. Een lied, waarmee ze niet alleen haar eigen historie samenvat, maar ook een houvast lied geeft voor deze tijden. Na het rustige ‘Hearts Fade’ was het bewogen ‘Long Way Home’ met mooi subtiel baswerk van Marie Jose Dandeneau prachtig. In dit lied gaat Hanson in op de vele keren dat ze in de nacht vanuit de kroeg probeerde huiswaarts te keren en dat dit zowel in het echte leven, maar ook spreekwoordelijk een omweg werd. In dat thema ging ze verder met ‘Whisky & Tears’, een nummer waarin het gitaarwerk van Blair Michael Hogan erg aanwezig was op een goede manier. Het concert was een mooie mix van nieuw werk en oudere liedjes zoals ‘Cecil Hotel’ van de murderballad EP ‘7 Deadly Spins’. De murder ballad is toch een geliefde uitlaatklep voor Hanson, maar ook prachtige liedjes van haar nieuwste album ‘Just Words’ kwamen langs, zoals het in een liedje verpakte advies van haar moeder om de wijste te zijn in ‘Higher Grounds’ of het besef dat ze overal in de wereld vrienden heeft en zich afvraagt wie van de vrienden op een sterovergoten nacht ook naar boven kijkt in ‘Such a Random Thing’ voor de pauze werd bereikt met ‘Lollipops and Roses’. Iets waar Lynne groot belang aan hecht zijn er verhalen. Elk lied wordt inhoudelijk voorzien van een aankondiging die haar toehoorders in staat stelt om in haar gedachtengoed aandacht en emotie te investeren. Het is belangrijk en daar neemt ze de tijd voor, zonder dat het de vaart uit het optreden haalt. Na de pauze begon het trio met het oudere ‘River of Sand’, het stroperige waar een donkere periode in je in kan trekken. Lynne Hanson is een uitstekende songwriter. Ze weet haar onderwerpen te vatten in mooie beelden. In haar zang is ze prima en degelijk en daarnaast een uitstekende gitariste. Aan Dandeneau heeft ze een fijne bassiste op zowel de staande bas als de basgitaar soms heel subtiel, dan weer ferm aanwezig is en deze artieste hoort, in ieder geval in Europa al jaren bij de Good Intensions. Blair Michael Hogan is een nieuw gezicht met een prima gitaarstijl, maar in zijn voet percussie mag nog wat subtiliteit. Zijn belletjes waren soms hard en storend. Met mooie nummers als ‘Clean Slate’ en ‘Uneven Ground’ over hartzeer werd duidelijk dat de boodschap van het eerste nummer te snel uitkwam. Gelukkig bracht een toegift nog even uitstel. ‘Gotta Have Rain’ was ook een mooie boodschap ter afsluiting. Zonder regen geen bloemen. Te midden van het publiek speelde Lynne Hanson dit nummer. Een heerlijk concert van hoge kwaliteit en mooie boodschappen. Een echt Lynne Hanson concert dus.
Hartzeer en ander ongemak wordt prachtig bij Lynne Hanson
