AMEN – Om maar even iedereen gerust te stellen, het optreden van The Fugitives in De Amer in Amen had een happy end. Een staande ovatie en liefst twee toegiften. Het begin was echter niet zodanig dat daar direct rekening mee moest worden gehouden. ‘Donegal’ was als opening erg rustig en bleef ook gedurende het nummer redelijk pitloos en ‘Take Me Back To Old Ontario’ was mooi, maar had ook nog best een pepertje kunnen gebruiken en bleef te vlak. Het was een soort rustig ontwaken, daar mag de set list nog best een beetje anders worden ingericht en wellicht helpt het om ‘Love Affairs’ van het oudere album ‘Everything Will Happen’ dat als derde op de lijst stond naar voren te schuiven want, dat wel met energie werd gebracht en waarbij band en publiek gezamenlijk vanuit de boemel overstappen in de sneltrein. Daarna ging het hosanna. The Fugitives is een Canadese folk band die enkele jaren geleden ook al eens de Amer aandeed. Een bezoek dat niet vergeten was, want onder het publiek nog een flinke delegatie die er toen ook bij was. The Fugitives zijn een band rondom songwriters Adrian Glynn en Brendan McLeod. Vast lid sedert enige tijd is violiste Carly Frey en op deze toer ook met banjospeler Rob McLaren. Een viertal vaardige muzikanten en zangers die ook om ste beurten aankondigingen deden en het publiek meenamen in de band humor, zoals het verzinnen van rap namen en de keuze of Rob McLaren een blijvertje was en als het publiek tegenstemde, dan werd hij terplekke verstoten. Al snel werden de beslommeringen van de lange reis uit het Teutenburgerwald waar de avond daarvoor was opgetreden naar Amen en de verrassing van de wintertijd steeds van zich afgeschud en werd het concert mooier en mooier. Na prima liedjes als het vlotte ‘Start a War’ en het tragere ‘Blue Belle Lament’ met Glynn op de balalaika was het tijd voor een eerste duo intermezzo met de viool van Carly Frey en de banjo van Bob Mclaren in en traditional uit de Appalachian Mountains. Met band volgde en schitteren eerbetoon aan een overleden vriend en mede songwriter van Adrian Glynn. Met zijn vriend was hij op toer annex kampeervakantie gegaan door Canada en hadden beide hun tent in het Noorden van het land neergezet waar, tot hun verrassing het Noorderlicht te zien was. In een prachtige anekdote vroegen beide zich eerst afvroegen welke stad nou aan de andere van de heuvel lag voor de realisatie kwam dat dit het ‘Northern Light’ was. Een erg mooi eerbetoon met prachtige viool. De eerste set eindigde met ‘No Words’, ook een ode aan een overledene, maar nu aan Leonard Cohen, die schitterend en rustig nog even weer in herinnering werd geroepen. Na de pauze was er meer ruimte voor het nieuwste album van The Fugitives. Beide songwriters hadden de teksten van een flink aantal liedjes uit de Eerste Wereldoorlog in handen gekregen, maar zonder de muziek. Schitterende ontroerende teksten, vaak kritisch over de oorlog, politiek en hun officieren. Zonder muziek, dus dat gaf de ruimte om hier zelf muziek bij te schrijven. Echter voor dat aan bod kwam opende het kwartet prachtig met ‘City of Rain’, ook een ode, maar dan aan de stad Vancouver en ‘See This Winter Out’, waarmee weer het tempo er goed in kwam. Hoogtepunt van het optreden was wel ‘Hanging on the Old Barbed Wire’ van ‘Trench songs’. Oorspronkelijk een marching song, was het nu een prachtige folk song over de officieren die brandy dronken ver achter het front op hun sociëteiten, terwijl Jan Soldaat voor het laatst gezien was al hangende in het prikkeldraad. Na ‘Bigger than Luck’ waren er weer een tweetal duo songs. De eerste een prachtige samenwerking tissen Frey en Glynn in ‘Bombed Last Night’ en daarna McLaren en McLeod in een nog titellloos en kers vers nummer. Daarna glorieerde het viertal weer in ‘The Next Man Who Dies’. Een nummer met een fantastisch mooi 4 stemmig A Capella deel, dat een diepe indruk maakte. All vier hebben een prima zangstem en daar waar in de Fugitives liedjes vooral frontmannen Adrian Glynn en Brandan McLeod hun zang de ruimte konden geven kregen ook de andere bandleden die gelegenheid, bijvoorbeeld in de duo songs. Hierna werd prima afgerond met ‘Old Mistakes’ en ‘All This Trouble’. Een enthousiaste ovatie bracht het viertal terug voor een toegift en na nogmaals een nu staande ovatie werd afgesloten met ‘Good Night Everybody’. Een optreden dat, nadat het op gang was, ook lekker en bij tijden zeer indrukwekkend was met heerlijke gevoelige en soms wat ruigere folk liedjes. Als The Fugitives over een paar jaar weer in De Amer Staan, dan zullen er vast velen zijn die een tweede of zelfs een derde maal aanwezig komen luisteren.
Happy end bij The Fugitives
