Foto: Elissah Crowe
LISSABON – De afspraak staat op het vliegveld van Lissabon. Een tussenstop biedt de enige mogelijkheid om Hannah Epperson te spreken voor haar optreden op Noorderzon. Dat moet een bijzonder optreden worden op Podium Plataan op 18 augustus, want deze Canadeze is een bijzondere artieste. Epperson excuseert zich voor de omstandigheden. “Ik had erg weinig tijd deze week. Ik breng een nachtje door in Lissabon. Ik heb tijd over om nu je vragen te beantwoorden en dus is de inspirerende omgeving van het internationale vliegveld van de Portugeze hoofdstad de plek van handeling. Een optreden op een festival in Esphino is achter de rug, haar route naar Groningen gaat via Münster in Duitsland en daarna is Moskou de logische vervolgstap.
Aangezien er voldoende vliegende objecten in de omgeving zijn begint het gesprek met Hannah Eppersons andere passie. Ze vertegenwoordigde Canada met Ultimate Frisbee op het hoogste niveau. “Totaal niet vergelijkbaar of met elkaar in overeenstemming te brengen qua levensstijl”, lacht de artieste, “maar zowel Ultimate Frisbee als de muziek trekken enorm aan me en ik benader beide met dezelfde instelling. Ik ben niet een heel gediciplineerde atleet of muzikant en wil mezelf niet betittelen als een technisch expert in beide disciplines, maar ik heb voldoende me ontwikkeld om in beide een vrijheid en pure vreugde te vinden. Het is de relatie tussen bewegen in de tijd waar ik zoveel van hou, zowel bij het spelen van muziek als met frisbee. Je kunt je compleet onderdompelen in exact dit moment”, benadrukt Epperson. “Daarmee kom je in wat mensen wel ’the flow’ noemen en ben je bevrijd van de zorgen en beslissingen van het dagelijks bestaan. Het is puur en een totaal plezier.”
Hannah Epperson werd geboren in de Verenigde Staten en is Amerikaanse, maar woonde ook perioden in Canada. We keren terug naar haar jeugd, terwijl de vliegtuigen het luchtruim kiezen. “Ik ben opgegroeid met drie grote broers die allemaal een instrument bespeelden en ouders met een gulzige muzieksmaak met een liefde voor veel muzikale stijlen. We dansten ook allemaal graag in ons huis en muziek heb je nodig om te kunnen dansen. Ik werd ook blootgesteld aan muziek op deze manier. Ik koos er voor om viool te spelen, want het was een kleinere versie van de cello van mijn broer. Dat was eigenlijk het begin van een ingewikkelde en avontuurlijke weg.”
Inmiddels is Hannah Epperson een gevestigde naam met veel optredens ieder jaar. “Ik probeer er nog steeds achter te komen wat mij er toe drijft om op te treden en wat daar het nut van is. Ik denk niet dat ik ooit een antwoord zal hebben dat me bevredigd, maar het stellen van de vraag – waarom doe ik wat ik doe – is mijn gids om meer kritisch te zijn op en bewust te zijn van de manier waarop ik optreed en hoe ik mijn muziek en concerten kan verbeteren. Ik geloof er niet in dat optreden met je muziek andere zaken in het leven in de weg staat en je daarnaast niet andere doelen kunt nastreven. Integendeel muziek profiteert er weer van als je ook andere activiteiten onderneemt en zo meer percepties krijgt.” Het komt terug in de muziek van Epperson, waar ze met haar viool, loop en stem tussen de genres door glijdt om landschappen te scheppen waarbij ze soms welhaast klassiek klinkt en op andere momenten de pop omarmt. “Ik denk dat ik niet er te hard over nadenk wat ik wil doen”, klinkt het laconiek. “Dat is de truc. Wat komt dat komt. Als er niks komt, dan hou ik mijn handen en gedachten bezig met andere dingen, zo ontwikkelt mijn muziek zich.” De stap naar het liedjesschrijf proces is dan klein. “Dat is het eeuwige mysterie toch. Het schrijven van een liedje vraagt het dwingen van de geest; een beslissend moment; een opening van de spreekwoordelijke deur naar de bron; de beslissing om ruimte te scheppen waarin de expressie zich kan ontwikkelen. Soms is de route er naar toe vreemd en vraagt het veel discipline om die te blijven volgen en niet te worden afgeleid. Maar”, aarzelt Epperson even als ze haar gedachten ordent, “ik kan het proces echt niet beschrijven. Het is ook voor mezelf een totaal mysterie waar de liedjes vandaan komen. Het is synthese. Het is alles of niets. Het is een passant.”
In de afgelopen periode heeft Hannah Epperson veel samengewerkt met andere artiesten, maar ook met flamingo dansers en filmmakers. Overal pikt ze stukjes informatie op die ook haar vervolmaken als artiest. “Het is onmogelijk voor mij om precies aan te geven wat ik nou van wie heb geleerd. Er waren zoveel genuanceerde lessen die ik niet precies kan vastpinnen, maar die ik in mijn perifere visie helder zie. Ik hou er van om met dansers te werken vanwege de manier waarop zij met bewegingen geluid tot leven brengen. Dit heeft me geholpen om de contouren van muziek te voelen in een meer stoffelijke manier. Dat is geweldig en heeft me erg geholpen om mijn instrument te zien als een lichaam in plaats van een object.”
Op het grote scherm verschijnt de aankondiging voor een vlucht naar de Verenigde Staten. “Ik ben geboren in Utah”, heldert Hannah Epperson één en ander op. “Ik heb de Amerikaanse nationaliteit en daar liggen ook mijn wortels. Ik heb gewoond in New York City. Die stad is absurd en overweldigend en heerlijk en het stinkt en het is vreselijk en prachtig en grappig en ik hou van New York. Het is erg moeilijk om daar te leven, het ontzettend duur, de mensen zijn er agressief en uitgeput, omdat ze constant zich tot het uiterste inspannen om te overleven. Daar heb ik respect voor. De intensiteit, de druk en de energie is inmens. Ik heb ook aan de Weskkust gewoond. Het is er relaxed en de mensen gaan er prat op hoe ‘chill’ ze wel niet zijn en hoe ze in contact staan met zichzelf. Het geeft ook een gevoel van inschikkelijkheid en het gevoel dat geluk een recht is. Daarnaast heb ik in Canada gewoond. Ik weet niet hoe al die plaatsen mijn muziek hebben beïnvloed, maar wat ik wel weet is dat New York er voor zorgde dat ik veel kritischer was op mijn muziek, want het niveau is daar zo hoog en er loopt zoveel talent rond. Dat is een goede zaak, want het dwong mij me te ontwikkelen als artiest, veel meer dan mijn jaren in Canada.”
Die ontwikkeling culmineert tot nu toe in het vorig jaar verschenen album ‘Upsweet’ en het nog te verschijnen ‘Slowdown’. Op ‘Upsweep’ speelt Epperson aan de hand van twee personages vijf liedjes twee keer. Een meer klassieke versie en een meer pop versie. “Het idee achter het album is altijd een proces van ontwikkeling geweest. Ik had niet een helder vast plan hoe ik deze albums wilde maken. Als ik eerlijk ben als ik nu terug kijk op ‘Upsweep’, zou ik het nog weer anders omschrijven als toen ik het maakte. Het concept achter de albums met twee personages en twee verschillende kanten – Amelia en Iris – stamt van een scenario dat ik schreef tijdens een desperate en manische periode in mijn leven. Ik probeerde te begrijpen wat er gebeurde in mijn persoonlijke leven en wat mijn familie overkwam en de karakters in het scenario hielpen me om dat te begrijpen via het fictionele universum waarin zij bestonden en waarin de zaken die in het werkelijke leven te moeilijk waren om vast te pakken toch te verwerken. De manier waarop ik mijn muziek presenteer op ‘Upsweep’ is daarvan een afgeleide. Ik volg met ‘Slowdown’ hetzelfde format. Het is een twee album project en na ‘Slowdown’ heb ik me voogenomen om nieuwe wegen in te slaan en te gaan werken met andere instrumenten. “
Het is tijd om onze wegen weer te laten scheiden met de belofte ze te laten samenkomen bij Podium Plataan in Groningen op 18 augustus. Nieuwsgierig is de laatste vraag wat we dan op het toneel kunnen verwachten tijdens Noorderzon. “Dat ik op kom dagen”, schatterlacht Hannah Epperson.
.