Het ‘Unplugged’ album van Nirvana blijft een ongekende invloed uitoefenen op andere artiesten en gezien dit meesterwerk van Kurt Cobain cum suis is dat een uitermate goede zaak. Eén van de artiesten die zo geraakt werd door dat album en met name de uitvoering van de schitterende bluessong van Leadbelly ‘Where Did You Sleep Last Night’ was Gwenifer Raymond uit Wales. Het was de aanzet naar een onderzoek naar oude Amerikaanse gitaarmuziek. Dit onderzoek en de lessen zijn voltooid mag de conclusie zijn na het beluisteren van het instrumentale debuut album van deze veelzijdige dame die een Academische graad heeft, videospelletjes ontwerpt en zich toont als een muzikale zuster van de Nederlandse fingerpicker Joost Dijkema. ‘Off To See The Hangman, Part 1’ is de opening en mogelijk ook een statement, want in dit nummer juist een Arabisch wijsje en in deze streken heeft de Hangman nog voldoende werk. Het is wel vooraf de uitzondering die de regel bevestigd. ‘Sometimes There’s Blood’ volgt dan en in dit nummer duikt Raymond al diep in haar prachtige authentiek Amerikaanse gitaarstijl uit Wales dan wel te verstaan. Uit alles proef je de enorme vaardigheid en vingervlugheid van ontelbare uren oefenen waarmee meesters als Raymond zich onderscheiden. Vlot en intens is dit nummer, waarvan ook een stemmige video is verschenen. Voor het banjonummer ‘Idumea’ neemt ze het tempo terug. In haar liedjes, behalve de opening, steeds die mooie invloeden van (delta) blues, bluegrass en oude folk en country. Voor een instrumentaal album met eigenlijk slechts haar gitaar- en banjospel moet je heel wat in huis hebben om het boeiend te houden. Daarin slaagt Raymond echter weergaloos. Nu en dan is het die gejaagde folk behorende bij winderige oude landhuizen, waar de tocht vrij spel heeft en het slechte loert, zoals in ‘Off To See The Hangman, Part 2’, andere momenten is het juist een heel blij album, zoals in ‘Face Down Strut’ het banjo nummer op tempo of in ‘Oh Command Me Lord’ dan weer stemmig en serieus, zoals in ‘Laika’s Song’ of ‘Requiem for John Fahey’ de grootmeester van de oude Amerikaanse stijlen van gitaar- en banjospel waarvan Raymond veel inspiratie heeft gekregen en zo nog even haar eregroet brengt, en in bijvoorbeeld Sweep it Up’ trekt het weidse van het platteland van de Verenigde Staten langs. Een zeer gevarieerd en meer dan boeiend album dat Gwenifer Raymond neer zet in een lange reeks van blues en Americana gitaristen die hun gitaar voor zich lieten spreken. Dat doet Raymond ook in prachtige liedjes als ‘Dance of the Everlasting Faint’, ‘Bleeding Finger Blues’ of ‘It was All Sackcloth and Ashes’.
Gwenifer Raymond – You Were Never Much of a Dancer
