Neergestreken in het Canadese Quebec is de uit Alaska afkomstige Gus Englehorn een boeiende deelnemer aan het showcasefestival The Great Escape. Niet een deelnemer die je onmiddellijk op de grote podia zal terug vinden, maar wel voor een goede popzaal, waar de muziek ook best een beetje ingewikkeld mag zijn en vragen mag stellen aan het leven. Gus Englehorn maakt surreal garage pop met en freaky randje en een knik vol eerbied naar die vormende jaren 60 en 70. In zijn werk vertelt hij absurdistische en surrealistische verhalen, waarbij hij regelmatig ook als uitgangspunt de blik op de wereld van zijn autistische broer kiest. Vorig jaar verscheen het sterke album ‘Death & Transfiguration’. Je treft er liedjes over gebroken botten, uit de hand lopende trektochten en wat er gebeurd als je buiten je eigen lichaam treedt. Boeiende kost, soms beklemmende liedjes, maar met een interessant perspectief in een retrosound. Op het album worden ze met een volledige band gespeeld, maar tijdens zijn showcase trad Gus Englehorn op als duo. Hij zelf op gitaar en zang en als drummer Estée Preda. Kun je Englehorn opzetten, Preda kun je aan de muur hangen, want naast muzikante is ze een illustrator met aansprekend werk voor in de huiskamer. Haar werk is ook een aanrader. De showcase voor The Great Escape ging Englehorn van start met ‘Stay Little’. Met zijn karakteristieke zang heeft hij onmiddellijk een indringende toon te pakken in dit vlotte nummer. Hij heeft een herkenbare stem, een stem die zich niet laat verloochenen, maar je bij de lurven pakt. Een prima opening, maar met ‘Patty Sees Her Soul’, dat net wat rustiger van start gaat en een mooie ontwikkeling heeft, spreekt hij nog meer aan. De kundig drummende en gelukzalig meezingende Preda weet de leadzanger uitstekend te ondersteunen. Het heftigste nummer van de set is ‘My Own Paradise’ dat klinkt als een lel links en even harde lel rechts voor je kop, niet eens muzikaal, hoewel het zeer robuuste song is, maar ook als confrontatie met het leven. Het laatste nummer is niet afkomstig van zijn album. Een nummer over een tarantula dat prachtig is. Als dat al een opmaat is naar een volgende plaat dan kon die wel eens heel erg mooi worden. Gus Englehorn is een artiest die misschien wel nooit het grote publiek zal bereken, ondanks zijn prettige retrostijl en bijbehorende look, maar wel degelijk veel te vertellen heeft en dat maakt hem de moeite waard.
Gus Englehorn brengt boeiende perspectieven
