GRONINGEN – Een bezoeker van Platosonic in Groningen vroeg zich hard op af of Herman van Veen misschien een surprise gast zou zijn van Ciao Lucifer. Onwaarschijnlijk, aan de andere kant, de banden tussen de band en de cabaretier en zanger zijn hecht. Zowel drummer Willem Wits als gitarist Marnix Dorrestein werkte langdurig met Van Veen en als je hem impact wil laten hebben, waar kan dat dan beter dan tijdens Eurosonic / Noorderslag en Platosonic als de ogen van heel muzikaal Nederland op je gericht zijn. Wie zich in Plato verzamelde voor de trap, die Ciao Lucifer besteeg om op te treden, alleen met die hoop werd teleurgesteld. Geen Van Veen, maar wel een fijne showcase met de aansprekende dansbare, zonnige indie pop, waarbij Plato even in een warme zomerse feelgood glow werd gezet en meer dan overtuigde.
Drummer Willem Wits en gitarist Marnix Dorrestein zijn jeugdvrienden. Hun muzikale en creatieve levenspad voerde hen naar tal van verschillende projecten. Beide werkten met Van Veen, Dorrestein zat in tal van formaties. Sheriff of Hongkong, Let’s Go to Berlin, Aestrid en Metro Mortale staan op zijn curriculum vitae net als de fantastische zangeres Kris Berry. Willem Wits is een interdisciplinair artiest die in de muziek, het theater en film actief is. Op zijn cv vind je namen als wederom Kris Berry, maar ook Jett Rebel, Tape Toy, Sofie Winterson, Roos Blufpand en de Sekszusjes. Daarnaast deed hij een aantal jaar geleden onder eigen vlag de Popronde met zijn eigen werk. Voor beide is het slechts een schraapsel van de oppervlakte van hun totale werk. Als sinds jaar en dag maken beide met anderen muziek, maar ook met elkaar. Dat resulteerde in 2019 in Ciao Lucifer. De band bracht vorig jaar het album ‘ No Work All Play’ uit. Met dit derde album van het duo werd een mooi rondje langs de zalen in Nederland en daarbuiten gemaakt en het werd ook op Eurosonic / Noorderslag en Platosonic gepresenteerd.
Gulheid en speelplezier. Het zijn twee begrippen die van toepassing zijn op het optreden bij Platosonic. Snel werd de setup gedaan en de soundcheck was ook zo klaar. Dan kun je nog even naar de WC, kop koffie nemen, de laatste ontwikkelingen in de klassieke muziek bespreken, beide hebben een interesse daarin of je vraagt het publiek of het erg is dat je wat eerder begint, zodat je gewoon lekker tien minuten meer hebt om te spelen. Een voorstel dat in zeer vruchtbare aarde viel bij de Platosonic bezoekers die zich verdrongen voor deze extra lange showcase. Qua titel kan je een showcase niet beter beginnen dan met ‘Closer’. Dit is immers de wens van iedere band, die hoopt in contact te komen met nieuwe relaties en fans. Dit is echter een nummer over uit elkaar groeien en elkaar missen terwijl je nog bij elkaar bent. Wits zette een drijvend ritme in achter de drums in dit mooie vlotte nummer. Kenmerk van Ciao Lucifer is dat songs naadloos aan elkaar geknoopt worden. Als het iets rustiger wordt en nog net even wat mooier is de overgang gemaakt en zitten we midden in ‘So Slow’. Met deze twee oudere liedjes is de toon mooi gezet en knopen beide heren dit mooi aan het nieuwste werk. Dorrestein zoekt in ‘Come Home’ de wat hogere registers van zijn stembanden op in deze lekkere song, met prima gitaarspel om daarna het met zonnige vibes dooraderde ‘She’s Got The Sass’ lekker vlot en aanstekelijk de swing in de platenzaak te brengen, wat zijn apotheose vond in het heerlijke en dansbare Islands. Een liedje dat rustig begon, maar daarna een lekkere swung kreeg. Het reguliere deel eindigde met het wat meer rockende ‘Baby in the Back’ met lekker zang van beide heren die ieder voor zich prima zangers zijn, maar uitblinken in de harmonieën. Het maakte dit een mooi intens nummer. Regelmatig werd het publiek meegenomen met humor en een fijne speelsheid in de introducties. Nu en dan mag daar nog best ook inhoudelijk nog iets meer op de songs worden ingegaan, maar belangrijk bij deze band is ook de sfeer die het probeert te scheppen door nummers te verbinden en het dansbaar te maken. dan wil je niet te veel geklets tussen door. Het bonus gedeelte werd aangekondigd en dat ging van start met ‘Chanche’. Opvallend was dat het hele bonus deel de notitie hoogtepunt mee kreeg, wat de Eurosonic bezoeker dus waarschijnlijk wel mee kreeg, maar de Platosonic bezoeker bijna was misgelopen. Een ramp werd afgewend, en dit vlotte en steeds snellere nummer ging over in het rustigere en gevoeligere ‘Die Young’. Die contemplatie maakte dan toch weer plaats voor het sterk opgebouwde en zeer aanstekelijke ‘For Real’ , dat ook op het album het laatste nummer is. Een showcase uit het boekje voor een lekker meedeinend Plato dat het geschenk dankbaar in ontvangst nam.