GRONINGEN – In het knusse Der Aa Theater, thuis van de Grunniger Sproak, is een prachtig podium voor vaak Take Root artiesten. Christopher Paul Stelling is zo’n artiest die in het verleden al eens op het Take Root festival stond en er geen geheim van maakte dat zeker nog wel eens te begeren. De Amerikaan uit Atlanta, Georgia heeft sowieso een heel speciale band met de stad Groningen. Als sappelend singer songwriter werd hij ooit gewezen op een project van het Groninger Museum om artiesten een lied te laten schrijven bij een schilderij. Eenmaal in contact met het Museum bleek er nog één schilderij en één nacht om daar een lied bij te schrijven. Stelling deed het binnen een half uur. Daar werd de basis gelegd voor een optreden in het museum, contact met een boekingsagent en inmiddels vele Europese tournees en zo’n 400 optredens aan deze kant van de plas. Geen slecht besteed half uur. De laatste twee Corona jaren zijn ook goed besteed door de zanger. Aanvankelijk bracht Stelling zijn vijfde album uit ‘Best of Luck’ dat opgenomen is vlak voor de pandemie toesloeg, maar waarmee de zanger niet kon optreden. In dezelfde periode terwijl hij in de Verenigde Staten op tour was kwam ook zijn grootmoeder Emma te overlijden rond de kerstdagen. Hij was net niet op tijd thuis, maar in de periode dat hij niet kon reizen settelde hij zich in het huis van grootmoeder en nam nog een album op. Een eerbetoon aan zijn oma en een wijs en volwassen album over verlies en over waarderen wat je hebt. De pandemie is vooralsnog even gaan liggen en hoewel andere stormen over de wereld razen is er ruimte voor een Europese tour die de Amerikaan, uiteraard, terug naar Groningen voerde. Het openingsnummer was in dat kader wel passend. Stelling opende na een intens en gedreven intro met het vlotte en felle ‘Something in Return’. Een mooie opmaat naar het fantastische ‘Lucky Stars’, die beide zijn terug te vinden op ‘Best of Luck’, waarna hij doorschakelde naar het nieuwste album met ‘Wwyllyd’ en het rustige en gevoelige ‘Die to Know’. Een hele fijne start met een opgetogen en gretige artiest die even later met het nummer ‘Oh River’ inging op het Groninger museum en hoe de stad zijn leven veranderde en met het stevige ‘Brick x Brick’ weer de energie kraan vol open zetten. Hij weet zijn prachtige liedjes te combineren met veel dynamiek en goede verhalen. Regelmatig wordt het publiek betrokken bij de show en eigenlijk is het nooit eenrichtingsverkeer bij deze folk en Americana singer songwriter, maar maakt hij met het publiek de show. Stelling gebruikt geen set list, maar heeft een lijst met nummer waarop hij op gevoel een lied kiest waar hij op dat moment zin aan heeft of wat hem gepast lijkt. Even over de helft grijp hij ook een gitaar, maar concludeert nee, niet nu en pakt zijn andere gitaar voor een ander nummer. Prachtig zijn hoogtepuntnummers ‘Driving the Hearse’ en ‘Horse’ voor hij plaats neemt achter een drum en met gitaar robuust ‘Trouble didn’t follow me’ en ‘Hear me Calling’ speelt. Een intense en fijne show van een zanger die weet wat showmanship is, als hij ‘Hard Work’ akoestisch voor op het podium speelt met zijn gitaar achter zijn hoofd, maar ook op elk moment oprecht en overtuigend is. Het is een echte emotie die aan de basis staat van zijn liedjes en naar die basis keert hij steeds terug. Het heerlijke emotionele ‘Destitute’ is het einde, maar een donderend applaus brengt Stelling terug voor een toegift en even later voor een lange rij bij de merch tafel die massaal zijn platen kopen. Stelling komt vast weer; Groningen blijft hem roepen.
Groningen haalt het beste boven bij Christopher Paul Stelling
