SCHEEMDA – Oude wijn in nieuwe zakken, gaat het spreekwoord, waarbij wordt bedoeld dat je iets wel op nieuw kunt verpakken, maar dat er eigenlijk niets veranderd. Het Vlaamse Ão verpakt de aloude saudade opnieuw, maar mixt dit met indie en electronica, waardoor het spreekwoord absoluut niet op hen van toepassing is, maar juist het bewijs dat je met een oude muziekstroming als de Portugeze saudade, met scherpe keuzen en de traditie eren, maar ook deze durft te herinterpreteren prachtige aansprekende muziek van deze tijd kan maken. Saudade betekent in het Portugees verlangen, het is de nostalgie en de smart in één woord, dat terug komt in de muziek van Brazilië, de Kaap-Verdische eilanden, Mozambique en uiteraard in Portugal waar het in één adem met de Fado wordt genoemd. Muziek vol met melancholie, heimwee, verdriet en weemoed.
De connectie met de saudade en het Vlaamse Ão is zangeres Brenda Corijn. Ze heeft een Mozambikaans-Portugese achtergrond en het combineert dat met haar Belgische invloeden tot een verrukkelijke mix. Ão stond de afgelopen tijd met regelmaat op podia in Noord-Nederland. Explore the North inviteerde de Belgen naar Leeuwarden. Ze presenteerden zich tijden Eurosonic / Noorderslag in Groningen en ook Grasnapolsky had ze verzocht om het festival in De Toekomst in Scheemda te voorzien van een dosis Saudade. Het geweldige het debuutalbum ‘Ao Mar’ dat eind vorig jaar op de markt werd gebracht speelt daar een grote rol in. Naast Corijn bestaat de band uit Siebe Chau’s op gitaar, Jolan Decaestecker die live productie doet en tal van knoppen heeft waarmee hij onder andere de drums en percussie van Bert Peyffers kan sturen en beïnvloeden. De band komt begin juli terug naar Nederland voor de Wilde Weijde op Kraggenburg en op 30 augustus staan de Vlamingen op Vlieland op Into The Great Wide Open.
In Scheemda was Ão van het eerste moment in topvorm. De synths van Jolan Decaestecker zetten de toon voor het mooie ‘O Vazio’, waarin die dromerige weemoed en kwetsbaarheid direct te beluisteren is in de stem van Brenda Corijn. Het kan echter nog mooier. ‘Sofrimento’ brengt de passie in het optreden. Het zweept je op en nodigt uit tot dansen, maar is tegelijktijdig ook intens en heeft een donker randje met mooie percussie van Bert Peyffers. ‘Techno’ slaat weer een andere weg in, Het is steviger en heeft een hele mooie aansprekende Mediterrane vibe in de zang van Corijn die dit nummer naar grote hoogte tilt met haar vocale prestaties en geïnspireerd gitaarspel van Siebe Chau, die de zang mooi accentueert en aanvult. In ‘Meninas’ wordt dan het publiek even respijt gegeven. Het is kleiner, gevoelig en de zang gaat hier de hoogte in. Een rust moment qua tempo, maar niet qua sensibiliteit. Met ‘Speak’ gaat het tempo weer omhoog. Corijn neemt je op andere manieren ook mee de wereld van Ão in. Ze heeft charmante introducties en is expressief in haar bewegingen. Soms gaat ze inhoudelijk in op de nummers, hoewel dat wel iets meer mag, of ze vertelt over de werkwijze van deze band. Het publiek krijgt van haar en Jolan Decaestecker bijvoorbeeld een uitleg hoe dat live produceren werkt. Centraal staat echter de muziek en die blijft onverminderd verrassend en fantastisch. In de zang wordt regelmatig gewisseld tussen het Portugees en het Engels, waarbij het Portugees net iets overtuigender en sprekender is. ‘Outra Mulher’ is subliem. De weeklacht van een vrouw die haar geliefde toestemming geeft om naar een vrouw om te kijken die mooier is, die beter bij hem past, die sterker is dan haar laat je niet onberoerd. Zo mooi, zo intens en gevoelig gebracht dat de emotie lichamelijk voelbaar is en je intens meeleeft. Ão sluit dan af met het mooi opgebouwde ‘More’ dat steeds passievoller wordt. Grasnapolsky beloont de Belgen met een langdurige ovatie. Het was impressionant. Er is wat te zeggen voor oude wijn in nieuwe zakken als deze band ze mag vullen.