GRONINGEN – Het was een beetje thuiskomen voor Francien van Tuinen in De Oosterpoort in Groningen, de stad waar de zangeres zoveel banden mee heeft. In het publiek dan ook veel bekenden en haar leerlingen van het plaatselijke conservatorium en dus een warm bad. Francien van Tuinen is één van Nederlands beste jazz zangeressen en dat toonde ze volop. Vooral voor de pauze lag de nadruk op de jazzy kant van het repertoire met mooie nummers als het rustige ‘Something Like This’ en ‘The Gardener’. Vaak rustig swingende liedjes steunende op de mooie zang en de prima ondersteuning van het trio Jeroen van Ruller op gitaar, Jeroen Vierdag op bassgitaar en drummer Martijn Vink. Francien van Tuinen scoorde voor de pauze vooral met het sterke ‘Sherwood Forrest’, dat muzikaal van de hand is van Jasper Bloem. Een mooie opmaat naar het hoogtepunt voor de pauze ‘Out Here’, waarbij alleen Van Tuinen en Van Ruller op het podium bleven. Helaas kwam deze goede serie ten einde met een lang uitgesponnen en niet overtuigend ‘Turn of the Moon’. Een misser die het gezelschap gelukkig wist te corrigeren met een prima ‘For Mary’s Eyes Only’. Over de stem van Van Tuinen zal geen discussie bestaan. Die is prachtig. Een uitmuntende zangeres. In haar presentatie en podiumpersoonlijkheid kan ze nog iets groeien. Haar praatjes tussen de nummers door waren aanvankelijk nog iets gezocht, maar werden later leuker en losser en daardoor stukken beter. Opmerkelijk was ook dat nagenoeg elk nummer een lang instrumentaal deel bevat. Een stijlinstrument om een band van de klasse als Van Tuinen om zich heen heeft te laten ‘shinen’ en met name Van Ruller weerde zich uitstekend, maar een stijlinstrument dat niet elk nummer hoeft te worden toegepast. Na de pauze verliet Van Tuinen wat het jazzpad en trok het wat breder. ‘Ordinary Things’ was een liedje met duidelijke folkinvloeden. In ‘January the second’ ging het wat meer de popkant op en ‘My Love is Blind’ en ‘Hymm for the Stressed’ was het de Americana kant waar Van Tuinen tegen aanleunde. Vooral die Americana kant beviel zeer. Je blijft horen dat Van Tuinen haar eerste liefde de jazz is, maar met name het gitaarspel van Van Ruller gaf het een prima Nashville feel. Martijn Vink deed zijn werk vooral op de achtergrond. Een prima bescheiden drummer en zijn moment om even uit de schaduw te stappen was het intro van het laatste nummer ‘How Come She Says’. Een fijn percusionistisch hoogstandje. Als toegift tracteerde Van Tuinen haar publiek op een nieuw nummer ‘Cowdesie’. Een fijn concert waarvoor Francien van Tuinen de handen op elkaar kreeg.
Francien van Tuinen overtuigt als zangeres
