GRONINGEN – Human Music is, zo bleek tijdens het optreden van de achtmansformatie in het volgepakte Theater De Kapel in Groningen, een gezelschap waar moeilijk een stempel op te zetten is. Bandleider Pavel Scherbakov, verantwoordelijk voor het gros van de composities, maar ook sound bepalend met zijn trombone en trompet, combineerde de klassiek aandoende strijkers sectie bestaande uit de Hongaarse Alexandra Ruisz en Spaanse Olaia Olaberri op viool, de ook in Dawn Walkers schitterende Argentijnse Melisa Delgado op altviool met tenslotte de Britse Friezin Rosie Taekema op cello die eerder zich in de aandacht celleerde bij Fickle Ghost en het project Krieg1916, met een jazzband bestaande uit Vrijdag docent Andrea Caruso op contrabas, pianist Tony Hoyting die een ruim CV heeft met onder andere Mama’s Kitchen, Evelien Storm en die als bandleider de Stage Jazzband onder zich heeft en als motor van de band drummer Wieger Dijkstra: drums die speelt in onder andere Mr Mungo en Plaatwerk. Gezamenlijk gooiden ze jazz, funk, klassiek, souls en filmmuziek in een grote pan en maakten daar muziek van die uiteindelijk resulteerde in een zeer lange ovatie. De basis was jazz en dat kwam goed tot zijn recht in het rustige openingsnummer ‘Taste Of Tears’, dat door de gelouterde Russische Trombonist was geschreven in een minder vrolijke bui. Het nummer leverde een prachtig gesprek op tussen de strijkers en de trombone tot Hoyting op zijn piano de knoop doorhakte. Wat pittiger ging ‘Flying in a Dream’ van start. Het nummer dat, zoals de titel al suggereert, het gevoel verwoord van vliegen in je dromen was een erg lang nummer, waarin met name Caruso zich kon onderscheiden. Opmerkelijk was dat vliegen een lang en pittig nummer opleverde en dat werd gevolgd door ‘Sugar Rush’, wat weer een rustige trip was. Ook in dit nummer het mooie variëren tussen de strijkers sectie en de trombone. Human Music werd weliswaar uitgevoerd door mensen en voor mensen, maar tot dan zonder het menselijke instrument bij uitstek de stem. Alleen de soms wat chaotische, maar wel informatieve aankondigingen van Pavel Scherbakov maakten gebruik van de stembanden. Voor de jazz standaard ‘Sky Lark’ werd echter speciale gast Tollak Ollestad op het toneel geroepen en met zijn zang en harmonica voegde hij ook het nodige toe. De pauze kwam met het vlottere ‘Elevation of Love’ van de Zweedse jazzcomponist Esbjörn Svensson. Tot dan toe bestond het concert voornamelijk uit toch ingetogen, maar prachtige duidelijk jazzy klanken. Na de pauze sloegen Scherbakov met meer en minder succes meer avontuurlijke wegen in. Aanvankelijk was dat de meer klassieke filmmuziek weg in de jazzy ode aan gezelligheid en oude dingen van Sherbakov die begon met dramatisch aanzwellende strijkers en met een prachtige solo van Alexandra Ruisz op viool. Een bijzonder aansprekend nummer. De solo van Ruisz was ook het hoogtepunt van het daarop volgende echt klassieke stuk, dat dan weer wel tegen de jazz aanschuurde, maar dat buiten de solo van de Hongaarse violiste eigenlijk niet echt wist te boeien. Van klassiek naar ‘Breaking Bad’, haalde Sherbakov al eerder zijn inspiratie uit een sugar rush, nu uit de meth van de serie ‘Breaking Bad’ waarin hij het nummer ‘On A Clear Day, You Can See Forever’, ontdekte dat door Ollestad werd gezongen. Voor het laatste nummer konden dan eindelijk ook even de funk schoenen aan. ‘Seven is a Good Number’, was fel en vrolijk met de demper van trompet en trombone en een vrolijk tikkende Wieger Dijkstra die met zijn spel de maat gaf. Zo’n nummer had ook in de eerste set niet misstaan, hoe mooi die ook was. Minuten lang klonk het applaus en die dorst naar meer werd met een klassieker uit de Braziliaanse muziek gelest, waarin vooral de cello van Taekema prachtig zich liet gelden. Human Music is prachtig met zeer goede muzikanten, maar nu en dan mogen de handschoenen nog wat vaker uit en de peperpot erover heen.
Fraaie mix van stijlen met Human Music
