GRONINGEN – Het is voor de liefhebber van fuzzpop, punk of punkrock een naam om even te noteren en om niet te vergeten er een ferme streep onder te zetten. Het Nederlandse gezelschap The Klittens bouwt flink aan de weg en maakt sprongen voorwaarts. Vorig jaar brachten ze hun EP ‘Citrus’ uit en hun roem is zelfs in Japan doorgedrongen, want niemand minder dan Otoboke Beaver nodigde hen uit om mee te gaan op de Nederlandse toer van deze populaire punkformatie. Een prachtige gelegenheid om zich aan een groter publiek te presenteren, want Otoboke Beaver staat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voor een uitverkocht huis in populaire zalen. Vorig jaar stonden de Amsterdammers nog op Welcome to the Village in Neushoorn Café en volgende maand gaan de Britse eilanden zich schrap moeten zetten voor de toer van The Klittens. De band die eigenlijk in 2020 echt begon op te vallen bestaat uit zangeres Yaël Dekker, gitaristen Winnie Conradi en Katja Kahana, Michelle Geraerts op bas en Laurie Zantinge op drums. “Untrained but unbothered”, is hun lijfspreuk, maar wie zonder zonder poespas en opsmuk zo’n lekkere show weet neer te zetten heeft het wel degelijk goed begrepen. Gewoon spelen, lekkere songs en fun met het publiek. Het vijftal had er, keurig, de mooiste outfit voor uit de kast getrokken en liet het verschil tussen high end catwalk en punkconcert in dat opzicht vervagen. Niet alleen de kleding was om door een ringetje te halen, ook de liedjes bekoorden zeer. Het ging snel en stevig van start met ‘Badlands’, waarin de zoetgevooisde stem van Yaël Dekker lekker werd afgezet tegen de door de band geschreeuwde refreinen. Eén van de eerste nummers waarmee The Klittens van zich deden horen was ‘Manic Dixie Pixie Girl’. Iets rustiger dan de opening, maar met lekker schurend gitaarspel van Winnie Conradi was dit erg mooi en een beetje dromerig, maar wel een droom met scherpe haakjes. Die rust bleef nog even in het prachtige ‘Universal Experience’, een song die net wat donkerder is dan het meest van het werk van The Klittens en waarin een mooie ontwikkeling zat en een hoofdrol voor Laurie Zantinge op de drums met ondersteuning van Michelle Geraerts op de bas. De nummers werden nu en dan kort geïntroduceerd met wat informatie. Hier zou nog iets meer rust in kunnen en wat uitgebreider de tijd er voornemen, maar als er nog een act na je komt is het ook zaak om de vaart er in te houden, Van ‘Traffic Light’ bijvoorbeeld werd onthuld dat dit een nieuw nummer was en weer een gelegenheid voor Conradi om te excelleren. Opmerkelijk, gezien dat deze toer mede in het teken staat en vernoemd is naar ‘Citrus’ was dat er halverwege nog geen nummer van de EP langs was gekomen. Dat werd goed gemaakt in de tweede helft, maar er mag best meer nadruk worden gelegd op de EP als je deze wil presenteren tijdens de optredens. Het eerste nummer dat wel op de EP staat was ‘Acid Violet’ en dat was prachtig en maakte het wachten meer dan goed. Wat robuuster en met toeterachtige geluiden kreeg een een aanzwellende urgentie en een sterk verloop, waarmee The Klittens je tot luisteren dwongen, hoewel ze het helemaal niet erg hadden gevonden als je was blijven dansen. Een mooi gitaar intro was de aanzet voor het tweede EP nummer ‘Canned Air’ dat ook prima was, Een kalm begin dat fijn werd uitgewerkt en steviger en zwaarder tot wasdom kwam. Erg fijn, net als ‘Pristine Blue’ om dan met ‘Bleeding Gums’ nog een potig hoogtepunt te scoren met uitstekende zang en Katja Kahana die als tweede gitaar in veel van de nummers een onopvallende, maar erg belangrijke rol speelt en als dienende gitarist de rest de kans geeft zich te onderscheiden. Afgesloten werd daarna met het humorvolle ‘Hold My Beer’. The Klittens is volwassen geworden en een uitstekende band die je moet boeken nu het nog kan, want straks zijn ze naar het buitenland vertrokken.
Fijne The Klittens bekoren Vera
