LIPPENHUIZEN – Het is een prachtige vroege lentedag in Lippenhuizen. De Piterkerk schittert in het zonnetje, een happy stone ligt bij het hek om alvast bij een vinder een glimlach op het gezicht te brengen. Aan de overkant van de weg zorgt een weggeefkast dat ook de noden van de mensen die het even wat minder getroffen hebben toch enigszins worden verlicht met een extraatje. Wellicht een goede tip voor de bezoekers die komen genieten in de prachtige kerk om toch de voorraadkast langs te gaan en kijken wat ze kunnen missen. In de Piterkerk is er met enige regelmaat het Piterpodium waar uitstekende artiesten uit binnen en buitenland een dankbaar gehoor vinden. Deze zondagmiddag gaat een lang gekoesterde wens van de organisatie in vervulling. De folk legende Sarah McQuaid komt, samen met haar geluidstovenaar Martin Stansbury langs voor een optreden. Eigenlijk al sinds het begin va de optredens in Lippenhuizen staat dit optreden op het verlanglijstje. Die wens wordt nu eindelijk vervuld.
Sarah McQuaid is al jaren een veelzijdige artieste die met enige regelmaat in de jaren voor Corona in Nederland toerde. Van Amerikaans / Spaanse afkomst woonde ze in de Verenigde Staten, Ierland en nu al sinds jaar en dag in het pittoreske Cornwall in Groot-Brittannië. Ook muzikaal is ze niet bang voor enige reizen. Aanvankelijk sterk beïnvloed door de Ierse folk herbergt haar setlist nu klassieke folk liedjes, Amerikaanse folk, fraai gekozen covers en eigen werk, allemaal met haar typische geheel eigen McQuaidiaanse aanpak. In 1997 bracht ze haar eerste album uit ‘When Two Lovers Meet’ en in de loop der jaren werd dat gevolgd door schitterende platen als ‘The Plum Tree And The Rose’, ‘Walking Into White’ en ‘If We Dig Any Deeper It Could Get Dangerous’. Corona hakte er stevig in bij McQuaid waardoor haar laatste album ‘The St Buryan Sessions’ al in 2021 verscheen en vooral een serie singles en video’s die zijn samen gebracht als een album en concertfilm opgenomen in de St. Buryan kerk in Cornwall en ze eigenlijk nu pas weer op toer is.
Optreden in de kerk is dus geen nieuwigheid voor de artieste. Even was ze zichtbaar op het balkon waar ze zwaaide naar bekenden, terwijl Stansbury de laatste technisch voorbereidingen trof. Na een gloedvolle aankondiging stond de zangeres achter een keur van instrumenten, met toetsen, percussie en een elektrische en akoestische gitaar. De opening is een instrumenteel stuk ‘Day of Wrath’ voor de zangeres verder gaat in het rustige metaforische ‘The Tide’ een nummer over hoe boten, net al op Waddenzee in een bepaalde zeestraat droog kunnen vallen bij eb en dan geduld moeten hebben tot de vloed het water terug brengt. In ‘I’m Slowing Down’ neemt ze met haar gitaar plaats achter de toetsen en benut beide instrumenten en een nieuw nummer dat kalmte en kracht combineert. Prachtig is dan ‘Sparrow’, ook het eerste nummer waarop het publiek mag participeren. Een pittig nummer door het gebruik van drums en lekker uptempo. De meeste liedjes krijgen een uitgebreide inleiding. De inspiratie voor haar eigen nummers krijgt McQuaid door soms alledaagse gebeurtenissen. Op een avond hoopt ze het Noorderlicht te zien, maar ziet niks. Als ze haar telefoon gebruikt voor een foto blijkt ineens dat de foto het Noorderlicht toont in ‘When I Hold Up My Phone’ of in het ‘Too Many Plates’ waar ze een gezegde verhaspelt om aan te geven dat ze teveel op haar bordje heeft aan randzaken. Vooral dat laatste nummer is een hoogtepunt en verdiend een plek op een nieuw album dat ze hoopt te gaan opnemen. Na ‘Break me Down’ eindigt de eerste set met de Jeff Wayne cover ‘Forever Autumn’. Na de pauze opent McQuaid met ‘Tug of the Moon’ waarbij ze ingaat op de schrikkelseconde die veroorzaakt wordt door de aantrekkingskracht van de maan. Na het mooie ‘The Silver Linng’ is het fantastische ‘Derby Cathedral’ het hoogtepunt van de show. Door heel fijn loop gebruik, dankzij Stansbury, komt niet alleen haar karakteristieke zang mooi naar voren, maar krijgt dit lied een prachtige gelaagdheid. Het is, terecht, al jaren een vast nummer op haar setlist. Dan gaat ze haar Amerikaanse kant op, met songs die ze van haar moeder leerde met ‘In The Pines’ en ‘West Virginia boys’ en haar vaak verrassende keuze in covers via ‘Fake Plastic Trees’ van Radiohead met mooi piano spel en het weemoedige ‘Autumn Leaves’. Deze cover speelt ze in de tuning DAGDAD, karakteristiek voor haar gitaarspel. Het einde komt met ‘If We Dig Any Deeper It Could Get Dangerous’. Weer met een mooi verhaal. Haar zoon speelde in de tuin en was druk aan het scheppen. Ze zag hem niet meer en ging op onderzoek, waarna ze hem aantrof in een zelf gegraven kuil die dieper was dan hij groot. Het moet zo zijn, inmiddels is haar zoon archeoloog. In dit laatste liedje kwam alles nog een keer samen. Prachtig zang, mooi loop gebruik, waardoor meerdere zanglijnen ontstonden en een lekkere robuustheid. Uiteraard een toegift met het mooie rustige ‘The Last Song’. Een echt optreden van Sarah McQuaid waardoor ze al jaren een mooie eigen schare fans heeft.