WESTEREMDEN – Deze periode lijkt wel op het wakker worden uit een nachtmerrie voor veel muzikanten. Ineens mag het weer. Ineens lonkt het podium, ineens is daar weer publiek, ineens is daar weer applaus. Hoe beter kun je de afgelopen pandemische periode onder woorden brengen dan door de muziek van Farbenfroh. Immers in de liedjes van Helene Richter spelen dromen en angsten vaak een beklemmende rol. In Roodehaan in Westeremden had de band een podium gevonden en eindelijk hoefde er niet een streep door een afspraak. Farbenfroh heeft als vaste waarde zangeres en songwriter Helene Richter. Daarnaast staan er een aantal van de beste muzikanten om haar heen die Groningen te bieden heeft met Yaşar Kan op de basklarinet en de fluit, de fantastische Melisa Delgado die virtuoos haar viola laat klinken, Myrthe Boshart hoort in elk project in Groningen waarbij de klanken van de cello moeten klinken en Esat Ekincioğlu maakte veel indruk met zijn double bass. Richter trad eerder op de voorgrond van de Groninger muziekgemeenschap met bands als Tchip! Hopzz en Hala. De in Rotterdam geboren en de eerste negen jaar getogen zangeres, kwam via Hamburg, waar ze onder meer Muziekwetenschappen studeerde in 2012 terecht in Groningen op het Prins Claus Conservatorium. Nimmer schuwde ze het experimentele in de muziek en immer komt het label avant garde wel voorbij. Dat is niet anders met Farbenfroh. Het in 2017 opgerichte gezelschap staat bekent om zijn neofolk tot avant-pop, maar streeft daarbij naar een unieke sound en pakt daarbij elke invloed die het nodig heeft. Een beetje balkan, wat jazz, het gaat lekker in de grote pot van Richter en haar kompanen. Het eerste lied dat in 2021 klonk vanaf het podium in Roodehaan was ‘Treppenhaus’, een nummer waarvoor de inspiratie dichtbij lag, want het ritme van de bas herinnerde haar aan het bestijgen van een trap. Overigens geen vrolijke trap, want het is zo’n trappenhuis waar je in je dromen de uitgang niet kan vinden. Een mooie opening met een rustige song, waarin ook de basklarinet van Yaşar Kan in druk maakte in een fraaie solo. ‘A Fish’, volgde ook een mooie song met een golvend ritme en een flinke dosis ablutofobie. Echt prachtig en het hoogtepunt voor de pauze was ‘Hybernate’ een rustige slaap song, geschreven voor de pandemie begon, maar de vertolker van de gevoelens van Richter tijdens Corona. Een nummer waarin de combinatie Delgado en Boshart elkaar muzikaal uitstekend vond en de fluit van Kan net wat frissere tonen toevoegde. De de ode aan uitstellen ‘Procrastination’ dat in een mooie opbouw net wat vlotter en steviger was en nu een muzikale hoofdrol voor Kan en Ekincioğlu. De laatste baste na de pause impressionant de zaak weer aan de rol in ‘Another Impasse’ voor de rest van de band bijviel en de zang de hoofdrol overnam. Helene Richter is een prima frontvrouw met een heerlijke zangstem. Haar verhaaltjes waren goed en ze betrok zowel voor als op het podium iedereen er mooi bij. Ze switchte nogal tussen het Engels en het Nederlands in haar aankondigingen, daar zou ze beter vooraf een keus in kunnen maken en zich daar aan houden. Prima songs, niet altijd even gemakkelijk te doorgronden en zeker niet gericht op een groot publiek, kwamen langs in de tweede helft. In zijn kwaliteit is dit muziek die je aan het werk zet als luisteraar. Prachtig was ‘Picture Frame’. Aanvankelijk heel klein en licht met alleen cello en viola was dat van grote schoonheid en heel folky, voor basklarinet en bas weer hun donkerte verspreiden. Afgesloten werd met de Mr Bungle cover ‘Carousel’, net als oor de pauze het meest robuuste nummer van de set, die, ook nu, een prima opbouw kende. Heerlijke muzikanten en die met zichtbaar plezierlekkere experimentele muziek maakten dit een verrassende en mooie hernieuwde kennismaking met live optredens. Een band als Farbenfroh komt daar ook het best tot zijn recht met als toegift nog zo’n prachtige song, deze keer met een intro op cello van Myrthe Boshart en een verrukkelijke rustige afsluiting van een ouderwets mooie middag.
Farbenfroh wekt Roodehaan uit winterslaap
