SCHEEMDA – Het was de eerste keer dat Pet Deaths in Nederland speelde, maar na een fantastisch optreden in De Toekomst in Scheemda tijdens Grasnapolsky hopelijk niet de laatste keer. De band zette zich met hun mooie dromerige rock op voortreffelijke wijze meer en maakte hun bijdrage aan het festival meer dan memorabel. De hand van de programmeurs was hierbij uitstekend, want vaker op het hoofdpodium stonden er acts die hier nog relatief onbekend zijn, maar toch schitterende optredens neerzetten. Met hun heerlijke alternatieve folk met veel ruimtelijkheid en enige droefheid gaf Pet Deaths een geweldig visite kaartje af. Pet Deaths is een Britse band uit Londen. De kern van de band zijn Graeme Martin en Liam Karima die in bands als Hey Sholay en Let’s Buy Happiness het klappen van de zweep leerden. Rondom hun hebben ze een aantal muzikanten verzamelt om hun muziek vorm te geven. Op het podium van Grasnapolsky was de eerste vraag die ze stelden: “Did you lose your silver mind in Nevada?” Geen idee, maar het antwoord is ook niet van belang als de muziek zo mooi is. Een rustig en zeer intens nummer. Het is heel begrijpelijk dat de giganten van Elbow inmiddels de band hebben opgepikt en in het voorprogramma Europese exposure geven. Frontman Liam Karima stapt voorwaarts na deze eerste song en dirigeert het publiek met het applaus en verklaart favorieten of teleurstellingen. Het optreden stond vooral in het teken van het vorig jaar uitgekomen album ‘To the top of the hill and roll...’ Van deze plaat staat er veel op de setlist zoals het fijne ‘Lola or Lolita’ of ‘If only bad things could happen’. Ook na deze nummers het applaus dirigeren van Karima, wat een leuke truc is om één keer te doen, maar na een tweede en derde keer zijn kracht wel verliest bij een deel van het publiek. Karima is overigens een voortreffelijk zanger met een bijzonder mooie stem. Hij heeft een mooie nadrukkelijkheid in zijn stem die hij combineert met een dromerigheid. Op zich een onmogelijke combinatie, maar door klankkleur in zijn vocalen en de manier waarop hij zingt met gedrevenheid en intensiteit lukt hem dat. In zijn praatjes probeert hij het publiek erbij te betrekken, maar dit is nog een onderdeel waarop enige groei mogelijk is. Graeme Martin is een uitstekende gitarist met een mooie subtiele sound en ook de rest van de band staat zijn mannetje onopvallend, maar degelijk. De sound is dromerig, melancholiek en met veel diepgang. ‘I Can’t Complain’ is zo’n erg mooi nummer. Op een concert van een half uur tot drie kwartier is dat prima. Als het langer wordt zal de band ook meer moeten gaan variëren in tempo. Mooi als onderbreking is in dit geval het piano nummer ‘The Bats in Your Hair’. Het is een trage song van enorme diepgang en schoonheid en het hoogtepunt van het optreden. Het concert eindigt fenomenaal mooi. ‘Wind Up Bird’ is een geweldig nummer. Geluiden worden regelmatig gebruikt als extra effect door Pet Deaths en in dit nummer zijn dat vogelgeluiden. Het nummer begint rustig en zorgvuldig, maar wint aan kracht en wordt langzaam vlotter en urgenter om heftig te eindigen in een fenomenale opbouw. Heerlijk. Is ‘Wind Up Birds’ het openingsnummer van ‘To the top of the hill and roll….’, ‘Meet me at the Avalance’ is de trage afsluiting van de plaat en het optreden en wederom een heerlijk nummer met vooral een sterk refrein. Een geweldige kennismaking met deze band die compleet overtuigde en de trucjes niet nodig heeft, want indruk maken ze wel met hun muziek.
Fantastisch Pet Deaths maakt diepe indruk
