GRONINGEN – Je kent ze wel, die waarschuwing stickers die op je nieuw gekochte album zitten dat de teksten wel erg expliciet kunnen zijn. Over het algemeen zijn dat geen country gerelateerde artiesten. Deze waarschuwingssticker mag ook bij de deur staan bij een optreden van Hurricane Joe en die heeft juist wel zijn wortels in deze muzieksoort. Hurricane Joe afficheert zichzelf als Narco Zanger. Het is uiteraard een discussie of je deze wrede wereld van de Mexicaans- Amerikaanse grens moet verheerlijken in liedjes, maar dat zou een veel bredere discussie moeten zijn dan past in een recensie als deze. In zijn liedjes duikt Lola in Groningen in deze gewelddadige wereld van de Narco gangster met een borrel en de handel in geestverruimende middelen. Op het podium laat hij dat weerkomen door het dragen van een cowboyhoed en een bivakmuts, wat in deze corona dagen, mooi een dubbelfunctie had als mondkapje. Hurricane Joe trad eerder bijvoorbeeld op tijdens Sunday Roots in Meppel en was toen met band. Dat optreden viel wat in het water, omdat Hurricane Joe indertijd teveel in zijn act bleef steken en daarmee de potentie die in zijn nummers zat niet genoeg kon uitbuiten. Op dat terrein heeft deze Rotterdammer flinke stappen gemaakt. Slechts een enkele keer ging hij in op zijn Narco personage en op dat soort momenten werd het juist weer schreeuwerig en brallerig. Sterker zou het zijn als hij zich niet ontwikkelde als de boef zelf, maar als de chroniqueur van dat leven en zich niet alleen concentreert op de hardheid, maar dat afwisselt met de melancholie en het verdriet dat daar ook mee gepaard gaat. Hij begon sterk aan zijn optreden in Lola, toch voor dergelijke kleinschalige optredens één van de mooiste zalen van de stad Groningen. ‘I Need A Beer’ is afkomstig van zijn EP ‘Vortex of Eternal Void’ uit 2016 en was krachtig en vooral op de momenten dat hij zijn zang de kans gaf erg mooi te worden bleek hij een prima zanger bij dit solo optreden. ‘City Brains’ was niet de vanzelfsprekende nummer twee op de setlist, want had nummer had precies hetzelfde tempo. Over het algemeen had Hurricane Joe een prima opbouw, maar met een semi-spontane setlist is het wel zaak om flink te blijven kaderen. Dat deed hij daarna wel met het vlotte, door zijn punk verleden beïnvloede ‘Cockroach’. Op deze manier wist Hurricane Joe een goede en vermakelijke set neer te zetten met sterke nummers als ‘D Beat N Roch & Roll’ en vooral het erg goed uit de verf komende ‘Drinking The Pain Away’ om daarna met grove ‘Drugs ’n Pussy’ weer bij het publiek voor rode oortjes te zorgen en ‘Crazy Bad Ass Mother Fucker’ van zijn laatste EP ‘Stranger In the Mystic Zone’ op te dragen aan zijn Poolse chauffeur. Met ‘Do What I Want’, ‘Hosseling Everyday’, en ‘I’m Sorry For Your Mother’ overtuigde Hurricane Joe. Het optreden in Lola was ook de gelegenheid om een nieuw deel van het repertoire uit te proberen. De gitaar werd weg gelegd en hij door meer in de Mexicaanse kant van het verhaal met muziek van zijn telefoon, waar hij mee zong. Handiger was geweest om dat ook met de geluidsman iets beter voor te bereiden, want in de tijd die hij nodig had om zijn telefoon in te stellen, liep toch een deel van het publiek naar buiten. Met meer dans en beweging werd het toch onrustiger en dat was te horen in de zang. Een nummer als ‘Skull Crack’ kwam niet helemaal tot zijn recht, maar dit gedeelte eindigde hij sterk met ‘Smash The ECB’. Het einde van het optreden was zijn grootste hit ooit met 1000 weergaven op Youtube waarvoor hij zijn gitaar weer pakte ‘Sasha Grey’. Een veel beter en vooral veel rustiger optreden van Hurricane Joe die het publiek lekker mee kreeg. Er zijn flinke stappen gemaakt en dat is goed, terwijl de Rotterdammer mooi aan zijn muziek en act moet blijven slijpen en goede keuzen moet blijven maken.
Expliciete Hurricane Joe vermaakt in Lola
