AMEN – Een gelukkige ontmoeting in Antwerpen, een voorliefde voor het betere Nederlandstalige lied, een gedeelde drummer en een achtergrond in de tomatenkwekerij. Het zijn de ingrediënten die de Vlaamse Eva de Roovere en de Amer favoriet Stephanie Struijk in gesprek brachten en uiteindelijk zelfs op een al drie jaar durende toer vol met geannuleerde, herschoven en …uiteindelijk… toch doorgaande concerten. Op een prachtige dag voor een drankje, een zonnestraal en een gehakbal maakt dat eigenlijk niet meer uit. Ze zijn er. Schijnbaar op de zolder van de Amer, zo vaak speelt hij daar, slaapt Reyer Zwart en die werd gewekt, greep zijn bas en speelde duchtig mee. Het werd een prachtig concert dat allengs groeide van zeer fraai naar impressionant. Het is in alle opzichten een prachtige combinatie. De fellere spring in het veld Eva de Roovere die voor elk liedje wel een een nieuw instrument had en de kalmere tussen haar gitaar en de piano wisselende Stephanie Struijk. Beide hebben een indrukwekkend CV voor te leggen aan muzikale avonturen. Daaruit werd volop geput tijdens dit optreden onder het motto: “Overal kom ik Thuis”. Het was Eva de Roovere die als eerste echt van zich liet horen. Met ‘Hoe Zou Het Zijn’ opende ze rustig maar erg intens het bal, mede dankzij heel fijn pianospel van Stephanie Struijk. Na die intensiteit was er een beetje rustige tevredenheid in het Struijk nummer ‘Fijn Zo’ en kwam De Roovere daar weer op terug met een vertaling van een Pieta Brown nummer ‘Het Deert Me Niet’ en antwoorde Struijk met een liedje vol hunkering in het prachtige ‘Verlang al te Lang’ met heldere tonen van De Roovere op haar xylofoon. Inmiddels was iedereen wakker. De volgepakte zaal van dit stijf uitverkochte optreden hunkerde ook naar steeds een nieuw nummer of weer een mooi verhaal en op het podium hadden vaste gasten, de onverstoorbaar bassende, Zwart en Stephanie Struijk, die op de vooravond van de pandemie, net voor de luiken van de deel dichtgingen, hier nog had geschitterd midden in een venijnige storm, en Amer debutant Eva de Roovere ook hun plek gevonden en werd soepel de bal rondgespeeld. Het niveau ging zo halverwege de eerste set nog een stap omhoog met het schitterende ‘Geen Zorgen Meer’ met De Roovere op ukelele, wat ook ook direct het temp opschroefde. In ‘Water’ heeft Stephanie Struijk al jaren een fantastisch nummer, dat meer dan terecht, nooit in haar set ontbreekt en ook nu fenomenaal was door een prachtige gevoeligheid met de zangeres op piano. Dat hoge niveau werd vast gehouden naar de pauze toe. Mooie verhalen leiden de liedjes in, zoals Struijk die liedjes droomt en daarom met een gitaar in bed slaapt om ze maar direct vast te leggen met als voorbeeld ‘Sta Op, Sla Af, Ga Door’. Menig songwriter zou graag zo aan een prachtig liedje komen. Bij De Roovere is de romantiek van een oud theater waar ze bij de artiesten ingang een trompettist met de naam Bas verzint die vanuit zijn huis hierop uitkijkt en dan te horen krijgt bij een eerder optreden als ze het zeer gevoelige ‘Een Beetje Trompet’ brengt, dat er inderdaad in de Appelstraat achter de Roma in Antwerpen bij de artiesteningang een inmiddels overleden Bas woonde die trompet speelde. In veel van de liedjes speelt thuis komen, of juist er naar verlangen een hoofdrol en helemaal in ‘Motel Montana’ waarin Struijk dat ongrijpbare gevoel van thuis treft in een motelkamer op een afgelegen plek, waar alleen de Canadese grens dicht bij is. Beide dames hebben fantastische stemmen, waarmee ze elkaar ondersteunen, maar beide hebben ook echt een 1 + 1 = 3 verhouding in de stem die schreeuwt om meer tweestemmig gezongen liedjes, Liedjes die ze samen schrijven en samen zingen. Dat gebeurt dan uiteindelijk in het voornamelijk tweestemmig gebrachte ‘Verleden Tijd Blijft Kwijt’ dat dan ook prachtig is. Na de pauze gaat het op de zelfde voet verder. Vlot opent het met ‘Fantastisch Toch’ wat ook kan worden gezien als een krachtige karakterisering van het optreden en dat wordt onderstreept door de Struijk met ‘Dichterbij’ wat als één van de hoogtepunten de boeken in gaat over hoe er nieuwe mensen in haar ouderlijk huis wonen, nu haar ouders van Limburg naar Drenthe zijn verhuist en de co-write met Daniël Lohues ‘Vanaf Toen’. Zo blijven ze steeds om beurten een song uit hun eigen songbook brengen en dat is prachtig. Het fantastische ‘La Loube’ imponeert namens de Vlaamse gast en Struijk doet dat met ‘De Rivier’. Kritiekpunt kan zijn dat hoe mooi de liedjes ook en fantastisch de samenwerking het toch een beetje, ik speel een liedje en dan speel jij een liedje blijft. De combinatie is fantastisch en juist in het wij spelen een liedje is winst te behalen. Tegen het einde blijft het prachtig. De Roovere schittert met alleen een ritme-ei, solo in ‘Robin’ en Struijk evenaart dat solo in het nieuwe ‘Ik Geloof in Sprookjes’. Dan eindelijk een liedje dat beide hebben geschreven als laatste groet met ‘Overal Kom Ik Thuis’. Deze toer komt langzamerhand ten einde. Het is te hopen dat de komende tijd er wat logeerpartijtjes zijn en dat de dames hun scheppende vermogens bij elkaar in een mixer gooien en er dat geweldige album, wat er in zit, uitgooien en weer op toer gaan met mooi nieuw en vooral veel tweestemmig materiaal. Dit was impressionant, wat zou de Vlaamse overtreffende trap daarvan zijn? We hebben nog even tijd om dat op te zoeken.
Eva de Roovere en Stephanie Struijk charmeren De Amer
