DRACHTEN – Ethan Johns heeft een grote naam als producer. Laura Marling, Joan Armatrading, Kings of Leon, Counting Crows, Paul McCartney en Tom Jones vertrouwden op de kunde van de Brit om hun albums beter te laten klinken en net dat beetje extra eruit te halen. Als zoon van de legendarische producer Glyn Johns die werkte met Eric Clapton, Eagles, Rolling Stones en Led Zeppelin, valt de appel niet ver van de boom. Echter, zo bleek in Iduna in Drachten, Ethan Johns is ook zelf een meer dan capabele artiest. Met zijn begeleidingsband The Black Eyed Dogs presenteerde hij veel werk van zijn gloed nieuwe album ‘Anamnesis’ op het podium van Iduna. Het openingsnummer van dit concert was ‘Runaway Train’ dat ook op het album staan. Heerlijke countryrock stond er deze middag op het programma, want Ethan Johns bleek wel een bijzonder fijne artiest met een uitstekende begeleidingsband. In deze band viel vooral Chris Hillmann op die een voortreffelijk gitarist en pedalsteel speler was. Die pedalsteel kwam goed van pas in ‘Ruskin’s Farthing’, een lied met een verhaal, want het verhaal van de kunstcriticus John Ruskin die zich voor zijn werk voor de rechtbank zag worden gesleept, heeft Ethan Johns zich eigen gemaakt. Het verhaal werd helaas niet verteld, zoals de aankondigingen eigenlijk steeds minimaal waren. De rest van de band bestond uit Nick Pini op bas en Den See op drums. Diegenen die hoopten dat violiste Georgina Leach ook akte de présence zou geven ontwaarden haar niet op het podium. Na twee nummers mompelde Johns dat het nu serieus zou worden en dat klopte, want ‘Blonde Girl, Blue Dress’ was magnifiek met de zanger zelf op mondharmonica en een wat rustiger nemer, terwijl ’21st Century Paranoid Blues’ na een lang uitgesponnen intro ook een geweldig nummer bleek. De ervaren artiest bleek een hele fijne zanger met een licht gruizige stem. De prachtige liedjes regen zich moeiteloos aan één met ‘Red Rooster Blues’ wat weer intens en rustig was en ‘The Turning’ wat ook rustig was en weer een uitblinkende Hillmann had die met zijn pedalsteel weer veel extra lading toevoegde aan dit nummer, waarbij Johns zelf ook weer de mondharmonica toevoegde. Daarna het vlotte ‘Reality Dance’, dat iets minder boeide, maar wel een mooie opmaat was naar ‘Silver Lining’ Dat laatste nummer van dit optreden van Johns was prachtig opgebouwd met een rustig begin, maar wel al een zware sound, waarbij je wist dat er een ontlading zou komen, die Johns nog even uitstelde, maar uiteindelijk toch kwam. Prachtig bij deze laatbloeier die niet alleen anderen mooie muziek laat maken, maar dat zelf ook voortreffelijk kan. .
Ethan Johns kan het niet alleen voor anderen
