SPIJKERBOOR – De jurk, Emily Scott Robinson droeg een groene outfit in ’t Keerpunt in Spijkerboor met dank aan Lufthansa die haar koffer was kwijtgeraakt en vervolgens naar haar huis in Colorado stuurde, maar haar als presentje voor het ongemak in staat stelde haar gaderobe aan te vullen. Er was echter ook een jurk die ontbrak en die ook essentieel is voor de loopbaan van deze prachtige Americana Singer Songwriter die voor de tweede keer in Nederland was en dat eerste optreden was een show in Amsterdam en daarna snel door. ‘The Dress’ is een impressionante song, waarmee de zangeres een aanranding die haar overkwam bespreekbaar maakt vanuit het oogpunt van het slachtoffer en de trauma’s die zo’n gebeurtenis de rest van je leven achterlaat. De twijfels, het onbespreekbaar zijn, de schuld bij jezelf leggen en hoe je blijft vluchten voor de herinnering. Een litteken op je ziel. Het is ontzettend waardevol, ontzettend dapper dat de Amerikaanse dit zingt en daarmee overlevers een stem geeft. Vast en zeker zijn er bij elk optreden waarop ze dit nummer zingt mensen die hier steun aan vinden om dat hun eigen ervaringen zo wonderschoon verwoord worden. Vast en zeker zijn er ook seksuele roofdieren die onbeschaamd een Emily Scott Robinson concert bezoeken en zich hopelijk geconfronteerd zien, in zo verre ze daar in hun egoïsme toe in staat zijn, met de gevolgen van hun daad, niet alleen bij hun directe slachtoffers, maar eigenlijk bij elke overlever. Het moet ontzettend zwaar zijn dit nummer avond aan avond te brengen en dus toch en diepe buiging voor Robinson voor alleen al het feit dat dit liedje bestaat en hoe het mensen helpt. Het handelbaar maken van zo’n gebeurtenis was de aanleiding voor de zangeres om definitief te kiezen voor de muziek. Muziek maakte het immense van de gebeurtenis controleerbaar en stelde haar in staat het onder woorden te brengen en daarmee iets van genezing te bewerkstelligen. Robinson bracht haar debuutalbum ‘Magnolia Queen’ uit in 2016 en in 2019 volgde ‘Traveling Mercies’, het album waarop ook ‘The Dress’ staat en in 2021 volgde haar derde en tot nu toe laatste studioalbum ‘American Siren’. Wel kwam vorig jaar nog de EP ‘Built on Bones’ uit. Helaas zat bijna al haar merch ook in de teruggestuurde koffer, dus daarvoor is er een goede reden om terug te komen, maar niet alleen dat. In haar prachtige liedjes met folk en country laat Robinson een beeld zien van het leven op het platteland van de Verenigde Staten. In al zijn glorie, maar ook hoe miserabel het kan zijn. Dat laatste bijvoorbeeld kwam tot uiting in ‘Cheap Seats’, een nummer over haar dagen als serveerster die er van droomt om artiest te zijn. Een erg mooie uptempo opening. Een mooie levensles volgde met ‘Things You Lear The Hard Way’. Sommige dingen kunnen je verteld worden, maar de beste leermeester is het leven zelf, bijvoorbeeld als je niet weet hoe de olie te controleren en je de motor opblaast. Een fantastisch nummer, mooi verhalend, maar met een prachtige intensiteit. Rustig volgde ‘Borrowed Rooms and Old Wood Floors’ waarna ze haar aandeel voor de pauze afsloot met ‘Better With Time’ een mooie love song. Robinson sluit haar toer door Europa af met een aantal optredens met collega Rebecca Loebe en samen zongen ze ‘Forever Young’ van Bob Dylan als afsluiting voor de pauze. Na de pauze bleven beide dames op het podium om, zo mogelijk vocale hand en spandiensten te verlenen. Dat werkte gelijk prachtig in ‘Old Bones’. Wat opvalt in de nummers van Robinson is de hoop. ‘Let ‘Em Burn’ gaat over een brave huismoeder, vooraan in de kerk, die eigenlijk de ketenen wil afwerpen en eindelijk voor zichzelf wil kiezen in wederom een schitterende song. ‘Overals’ is een viering van het leven bij de dood van een veteraan die de oorlog niet had mogen overleven en dat toch deed terwijl zijn makkers sneuvelden. Een rijk leven heeft gehad en bijna 100 is als hij komt te overlijden en begraven wil worden in zijn werkkleding en wil dat zijn begrafenis geen lament is, maar juist een terug blik en een viering. Die hoop kwam ook terug in het laatste nummer ‘The Time For Flowers’, geschreven tijdens de lockdown en steeds verder geperfectioneerd bij optredens via internet, waarbij het nu erg donker lijkt, maar je niet moet vergeten om bloemen te planten, zodat ze bloeien als het licht wordt. Gezamenlijk met Loebe en de Nederlandse dames van de band Rebellious Rose die het voorprogramma verzorgde werd een mooi toegift gegeven. Wat een heerlijke kennismaking met deze prachtige artieste met haar voortreffelijke zang met veel emotie, die zoveel te vertellen heeft en zoveel diepgang heeft in haar liedjes en ze zo vaardig aan elkaar praat. Ondanks alle ellende die je kan overkomen, er is altijd een morgen, en dan bloeien er bloemen, vertelt die comfortabele warme stem je als ze voor je zingt. Een balsem voor je ziel.
Er is hoop bij Emily Scott Robinson
