GRONINGEN – Emmanuelle heeft niets en toch ook alles te maken met wijlen Sylvia Kristel, hoofdpersoon in de gelijknamige films. Met de films is er, anders dan het zwoele karakter, geen verband, maar met de jaren ’70 en de Europese disco, zoals die in die jaren overstroomde uit de Franse hijgliedjes uit de jaren 60 wel degelijk. De in Brazilië geboren, in Miami in Florida opgegroeide en in Italië wonende en werkende zangeres grijpt in haar werk terug op het bezwerende karakter van die jaren en vormt dat met moderne middelen om tot ongrijpbare, maar zeer dansbare muziek die uitermate geschikt is om op te relaxen of om rustig op te swingen. Bij haar sessie in de Martini Kerk vlak voor haar Eurosonic showcase in Kokomo in Groningen, bewees dat je bij haar muziek kunt liggen, ogen dicht of kunt staan en dansen, maar zitten is nu ongeveer net de verkeerde houding, maar voor het podium stonden nou eenmaal stoelen opgesteld. Gedanst werd er vast dieper in de kerk toe de zangeres zacht sprekende en soms haast fluisterende ‘Deadend Romance’ inzette. Haar DJ zorgde voor bezwerende klanken en zelf sprak/song Emmanuelle de tekst met regelmatige herhaling van het woord “Romance” en ook veel andere herhalingen van tekstflarden. Een intrigerende en mooie aanpak waarin dansen boven romantiek werd gesteld. Een prachtig nummer. Iets vlotter, met klepper toon was ‘L’uomo D’affari’. Nu kwam de zang van deze songwriter, producer en zangeres iets meer tot zijn recht. Het liedje kreeg ook meer smoel door de electro geluiden die dominanter waren dan de opening. Het maakte liedje verrassender, maar minder bezwerend en had net niet dat erg aansprekende van ‘Deadend Romance’. Op het podium werd nauwelijks een woord met het publiek gewisseld. Een hele korte aankondiging, bestaande uit eigenlijk alleen de titel van het nummer. In haar liedjes probeert ze, zoals ze in haar bio aangeeft, dromerige landschappen te scheppen en daar haar publiek in mee te nemen. Dat lukte in het eerste nummer geweldig, in het twee net iets minder, hoewel daar de heupen weer een bredere zwaai op konden maken. Het afsluitende ‘Flores No Mar’, was weer vlot maar bezwerend. Het is eclectisch en bij tijden heel erg mooi, maar de kitsch ligt ook voor het oprapen. Het is retro, maar modern en nostalgisch en toch ook actueel. Emmanuelle heeft een aantal succesvolle singles uit en twee EP’s. Een act die inderdaad bij tijden weet te hypnotiseren en waar we in de korte bestek, waarschijnlijk nog lang niet alles hebben gezien.
Emmanuelle grijpt terug op vervlogen disco tijden
