BORGER – Als een organisatie je niet één, niet twee, niet drie, maar al voor de vierde keer terug op haar podium uitnodigde, dan moet je veel te bieden hebben. Het Canadese Elliott Brood stond in VanSlag in Borger voor deze vierde keer op een Roots on the Road podium en het zal wel niet de laatste keer zijn. Toch duurde het een poos voor de band echt wist te overtuigen. Het zelf meenemen van een geluidsman heeft zijn voordelen, maar ook zeker zijn nadelen. In sommige delen van de zaal was in het begin de zang nagenoeg onverstaanbaar als zanger Mark Sasso te dicht bij de microfoon kwam. Verder stond de band kilometers uit elkaar en werd pas op het einde die afstand een aantal keren geslecht door Sasso die als enige mobiel was tegenover drummer Stephen Pitkin en de op een stoel aan een enorme hoeveelheid pedalen gekoppelde zanger en gitarist Casey Laforet. Waarschijnlijk werd achter de schermen druk gewerkt achter de knoppen, want na een zestal nummers werd de verstaanbaarheid beter en dat kwam het concert erg ten goede. Elliott Brood begon hun optreden vol met stevige en ongekunstelde folkrock met ‘Nothing Left’ en ‘Jigsaw Heart’. Mooie rauwe zang waarbij Sasso moet op letten niet teveel in de microfoon te kruipen. Het omslagpunt kwam na twee rustige nummers ‘Gentle Temper’ en ‘The Fall’. De band had even tijd om adem te halen en sterker opnieuw uit de startblokken te komen. Bij ‘Dig a Little Hole’ werd het publiek gevraagd mee te klappen en op het moment dat die band was gesmeed overtuigde Elliott Brood. Het werd direct erg mooi. ‘Stay Out’ en ‘Northern Air’ waren prachtig. De verhalen die Sasso of Laforet vertelden werden urgenter. ‘Northern Air’ bijvoorbeeld over de mooie Canadese wouden tegen de Artische cirkel of ‘Stay Out’ over die periode dat je eigenlijk nog wel wilt gaan stappen, maar ook jonge kinderen thuis hebt. De liedjes werden robuust en heerlijk ongepolijst gebracht. Het gaf een grote oprechtheid aan Elliott Brood. Een mooie break up song met ‘Without Again’ en een krachtig intro met Laforet al strummende op zijn gitaar op topsnelheid voor ‘Only At Home’. De galg kwam eraan te pas in ‘Second Son’ en ‘2468’ werd zelfs in het Nederlands aangekondigd. Mooi werd naar het einde van het concert toegewerkt, waarbij het plezier op het podium steeds zichtbaarder werd en uiteindelijk met ‘Valley Town’ met zowel Laforet als Sasso op ukulele het einde scheen te komen. De staande ovatie zorgde voor een toegift. Een soort mini tweede set werd dat met vijf nummers. Hiervan kan de veel te dicht bij het origineel van Creedence Clearwater Revival blijvende ‘Bad Moon Rising’ worden geschrapt maar schitterde de band vooral in ‘If I Get Old’ en ‘Write It All Down For You’. Die vijfde keer komt er vast ook nog wel.
Elliott Brood weet ook voor de vierde keer te overtuigen
