Staat bij de biografie van een band dat ze uit Barcelona komen, dan is het zaak om goed op te letten. Uit de Catalaanse hoofdstad komen tegenwoordig veel bands met dat tikje extra. Ella Ella is zo’n band met hun electro pop die daar tegen dit extra aan schuurt. De formatie bestaat uit Marina Serra en Jaime Espinosa. Zorgeloze en vrouwelijke technopop is de omschrijving die het duo zelf geeft, waarbij het vrouwelijk komt door de zang van Marina Serra die tevens de synths voor haar rekening neemt. De manlijke stem van Jaime Espinoza is veel minder prominent, maar zijn bas levert wel een fraaie bijdrage aan de sound. In hun teksten staan alledaagse en vulgaire thema’s centraal. Het duo ontstond in 2018 en bracht direct werk uit. Een eerste EP getiteld ‘Giratorio feliz’ komt dat jaar uit, terwijl onder de titel ‘Memos en constante crecimiento’ een voortdurend groeiende stapel memo’s wordt uitgebracht, waarbij Ella Ella al op editie drie zit. Dit zijn liedjes die thuis zijn opgenomen. In het werk, inclusief de dit jaar verschenen EP ‘Con derecho a postre’, laten beide de elektronica lekker lo-fi zoemen. De bas van Espinoza voegt dan een bepaalde lading toe. Vaak moet dit worden gezocht in een zekere triestheid of somberheid, die een natuurlijk tegenwicht vormen voor de vrolijk bliepende synths. Het gebruik van een vocoder is een andere kenmerkende eigenschap van het duo. Hierdoor krijgt de zang een typische gelaagdheid en een bepaald karakter die verder gaat dan alleen de stem of de zang. De EP gaat van start met ´La Caja´, een percussie ritme, waarop synths klinken voor de op het gehoor meerstemmige zang invalt. Lekker schrijnen de synths door de wat staccato zanglijnen. Een erg fraai nummer dat gedurende de song steeds dwingender wordt. ´Match de corazón abierto´ is vlotter en meer verhalend, maar met goede afwisseling in de synths. Eén van de hoogtepunten van dit album is ´Los Robots Violentos´. Een erg goed in elkaarstekende song waarin de spanning langzaam wordt opgebouwd. De aandacht wordt al getrokken door de stemopname in het begin, vol emotie, gekte en verdriet. Rustig gaat het dan van start met één herhalende toon, die langzaam wordt uitgebreid met vervormende stemmen en meer klanken, voor dan de zang van Maina Serra invalt. Serra is iemand met zo´n toch typisch Iberische lichte heesheid in haar zang. Ze weet prima hoe haar stem te gebruiken en waar haar grenzen liggen en buit dat uit, hoewel het soms net iets te monotoon blijft. In het algemeen kun je zeggen dat liedjes nog net wat meer een eigen smoel mogen hebben. Dit komt ook vaak door het gebruik van staccato zang en klanken, ook in ´Politica Pop´, dat wat rustiger is, maar net als veel liedjes sterker wordt door een langzaam opbouw van de urgentie en mooie effecten. Prachtig is dan het vlotte ´Amor panocha´ en het eindigt fijn speels met ´Perdidas en una escape room´ dat eerder ook alleen werd uitgebracht. Een lekker album met Spaanstalige electropop, wat prima bevalt. De hoes is een eigen werk van Marina Serra en geeft mooi het eigenzinnige karakter van dit duo aan.
Ella Ella – Con derecho a postre
