LEEUWARDEN – Een volgepakte zaal in Neushoorn in Leeuwarden was in volle verwachting naar de liedjes van het alweer tweede album van de Electric Hollers. Na het succes in de Dutch Blues Challenge, waar de Friese formatie zeer hoge ogen gooiden met hun bluesrock en de aandacht die daaruit voortvloeide, werd besloten een album dat al in de planning stond voor later dit jaar wat te vervroegen, zodat de aandacht kon worden vastgehouden en doorgetrokken naar het festivalseizoen. Daar konden de Electric Hollers een dag na deze presentatie al van profiteren tijdens de bluesdagen in Groningen en staan er nog tal van fraaie optredens op de agenda. Eerst echter de plaat zelf presenteren en dat werd met verve en veel swung gedaan in Neushoorn. Electric Hollers bestaat uit leadzanger Tim Birkenholz die ook meesterlijk is op de gitaar, één van de meest coole en vakkundige bassistes van het Noorden Inge de Vries die in de Electric Hollers storm altijd de kalmte bewaard en blijft sturen en achter een drumstel van proporties de soms hard hitting, dan weer subtiel drummende Max Mollema. Een gezelschap dat al enige jaren bijeen is en geduldig progressie maakt, wat voorlopig culmineerde in dit concert. Een concert dat begon met een dreunende intro toon, die op papier net iets mooier was dan in de praktijk, maar ‘Gonna Be Okay’ werd direct de verzekering gegeven dat het goed zou komen en dat was ook zo. Lekkere scheurende bluessongs, waarbij de inspiratie door Carlos Santana en Jimmy Hendrix nooit ver weg is, maar ook nooit storend. De opening van het feestelijke optreden was stevig en prima. Absoluut was duidelijk waarom Electric Hollers tot de betere nieuwe bluesbands van Nederland wordt gerekend en wie weet hoe ver hun ster ook over de landsgrenzen nog kan gaan schijnen. De internationale bluestaal kent immers veel liefhebbers. Mooi in de liedjes zijn de verschillende plotwendingen, waardoor het publiek bij de zaak blijft. ‘Better for All’ bijvoorbeeld kende een vlot begin, werd ineens een lekker rustig nummer om daarna weer gas te geven. Het eerste echte hoogtepunt stond echter niet op het album. ‘Sweet Little Angel’ was prachtig en stond mede zo in het spotlicht omdat het een fraai rustig nummer was. In zanger Tim Birkenholz heeft de band een degelijke zanger, maar in de rustige nummers heeft zijn stem net even wat meer diepgang. ‘Rise’ was ook zo’n nummer dat van het debuutalbum kwam, maar absoluut nog steeds setlist waardig met de op gitaar fraai solerende Birkenholz, die veel nummers met zijn spel en solo werk naar een hoger niveau trok. Hierna ging het optreden even een wat rustigere fase in met het schitterende ‘Dreams That Go Under’, het moment voor Inge de Vries met een voortreffelijke solo, met een beetje hulp van haar ritme sectie compagnon Max Mollema, en ‘Levee’. Bassist en drummer leggen nummer na nummer het fundament voor Birkenholz om te excelleren, en nu mochten hun ongestoord hun kunnen tonen. Opvallen detail was ook de prachtige vormgeving van de avond met projecties op ronde schermen die boven het podium hingen. Dat voegde echt wat toe, maar de hinderlijk het flitsende lampen was minder goed uitgedacht. Met ‘Fire’ ging het tempo weer omhoog. Nu een dan een enthousiast verhaal van Birkenholz over hoe geweldig de avond was, maar af en toe even wat rust en kadering door een inhoudelijk verhaal zou het concert versterken. Muzikaal was het prima en met mooie songs als ‘I Don’t Care’ en ‘Goin’ Insane’ werd de doop van het album voltooid en kon de run op de merchtafel beginnen en een mooie tour door het land om de blues naar de mensen te brengen.
Electric Hollers houdt begeesterd tweede album ten doop
