`Gonna Be Okay´ is de openingssong van het nieuwe album van de Friese Bluessensatie Electric Hollers. In deze tijden houden we de band daaraan. Op de valreep van de oude realiteit en vlak voor de nieuwe werkelijkheid terwijl de donkere wolken zich al in de verte toonden konden Electric Hollers nog net hun album presenteren in een bomvol Neushoorn in hun thuisstad Leeuwarden. Een prachtige presentatie van een sterk album. De band die immer hoge ogen gooit in bluescompetities met hun voortreffelijke bluesrock toog naar stadsgenoot Bonne van der Wal voor de productie en deze geluidstechneut en oud lid van het zo betreurde Diff heeft daarbij uitstekend werk verricht in samenwerking met de band, hoewel her en der het nog iets frisser had gemogen in met name ‘Better For All’, zonder dat het overigens erg stoort. Electric Hollers bestaat uit zanger en gitarist Tim Birkenholz, bassiste Inge de Vries en op drums de gedreven Max Mollema. In 2018 maakte de band furore met hun album ‘Rise’ en de toen verworven status wordt uitgebouwd met het nieuwe album. De nieuwe langspeler begint met het optimistische ‘Gonna Be Okay’, lekker in de mooie bluesrock traditie met uitstekend gitaarwerk, maar ook een echt Electric Hollers nummer met een lekkere funk en een prima groove. De band gaat verder in het fijne ‘Time’ dat in het verlengde ligt van de opening, ook zo’n nummer met een lekkere heftige sound en de mooie bluesy stem van Birkenholz. Al de nummers hebben een lekkere rauwheid in zich en grijpen terug op de begin periode van de bluesrock en diens glorietijd zo eind jaren zestig en begin jaren 70. Het tempo gaat er dan uit voor ‘Need Some Lovin’ dat een mooie intensiteit bevat en heel persoonlijk wordt. De liefhebber van bluesy gitaarspel komt absoluut tot zijn recht. Birkenholz strooit met fraaie licks in de nummers en weet zijn gitaar te laten galmen en kreunen. Het is echter niet alleen de frontman die voor het succes van Electric Hollers verantwoordelijk is. Inge de Vries is een coole bassiste die op een aantal nummers heel sterk haar stempel drukt, terwijl Max Mollema de motor van de band die onopvallend de regie naar zich toetrekt. Na de rust van ‘Need Some Lovin” is het tijd voor bluesy boogie in ‘Self Control’ en imponerende ‘Goin’ Insane’. ‘No Fool’ wat dan volgt is prima en in ‘I Don’t Care’, grotendeels instrumentaal wordt de volledige trukendoos opengegooid met scheurende gitaar, sterk basspel en regulerende drum. Uiteindelijk blijkt Electric Hollers een hele fijne sterke bleusrock band die zich niet voor één gat laat vangen, maar op tal van manieren weet te overtuigen. Niet de meest vernieuwende band, maar wel een formatie met kwaliteit, een eigen gezicht en een heerlijk album, hoewel de afsluiting niet zo positief is als de opening, want het mooie ‘Dreams That Go Under’ beloofd dan weer niet veel goeds.
Electric Hollers – Electric Hollers
