BORGER – Nog nooit trad Cicada Rhythm op in Europa, maar nu toert het gezelschap uit Georgia door onze streken en werd in de loop van de toer ook Van Slag in Borger aangedaan voor een Roots on the Road concert. Een kennismaking die even aftasten was, De stemmen van zowel Dave Kirslis als Andrea DeMarcus zijn uitgesproken en op de grens van schel en prachtig. Het is een dunne scheidslijn waar de band op loopt en gelukkig bleven ze op de goede kant en werd het mooier en mooier. Een blijvertje dus of zoals Cicada Rhythm het in hun opening verwoorden ‘The Keeper’. In deze bedaarde kennismaking was het Andrea DeMarcus die in de zang het voortouw nam. Van achter haar staande bas klonk het eerste lied. Voor ‘The Farmer’, beide van hun ongetittelde debuutalbum, gaf DeMarcus het stokje qua zang over aan Kirslis. Op het podium ook nog Colin Agnew die als gastdrummer deze toer meemaakt. Na de twee wenliedjes bleek ‘America’s Open Roads’ ineens prachtig. Net even wat vlotter en met meer swung deed dat Cicada Rhythm ook hoorbaar goed. Het heftige ‘Shake Up’ met Kirslis aan het zang roer was prachtig en dat trok zich door in ‘Even in the Shallows’ en ‘Dirty Hound’. Cicada Rhythm brengt liedjes op de grens van Americana, folk en rock. In de wat vlottere en meer robuuste liedjes lieten ze zich op hun best horen. In de inleidende verhalen, meestal van Andrea DeMarcus, bleek dat veel van de liedjes een persoonlijke achtergrond hebben. ‘Dirty Hound’ ging bijvoorbeeld over hun eigen hond en ‘Bare Minimum’ over de ruzies die de levensgezellen Kirslis en DeMarcus met elkaar hebben. In dit in harmonie gezongen nummer had het concert het mooiste nummer wat Cicada Rhythm deze avond bracht. Een nummer dat beide, gezien de blikken over en weer, ook erg dierbaar was. Hoe beter kun je een ruzie bijleggen, dan er een liedje over schrijven. Over dat laatste kunnen de meningen verschillen. Met de verhalen, de prima kadering van de nummers en de gewoon fijne muziek werd het publiek betrokken bij het optreden. Dat werd nog versterkt in het mee vingerknip nummer ‘Sky Bird’. Prachtig was ook ‘Deserve’. Een nummer geïnspireerd door Gillian Welch. Welch is de grote held van DeMarcus en op een festival kwam ze naast haar held te zitten bij het eten. Een praatje maken zat er niet in want daarvoor was ze teveel onder de indruk, maar een liedje over die ervaring schrijven, dat lukte wel en wat voor één. Met ‘Do Not Destroy’ werd afscheid genomen. Cicada Rhythm hoopt volgend jaar het tweede album uit te brengen. Dan willen ze terug te komen. Dat zou erg mooi zijn.
Eerste keer Europa van Cicada Rhythm vraagt om herhaling
