APPELSCHA – In Grand Café Hildenberg in Appelscha grapte Gregory Page dat dit wel het kleinste podium ooit was en dat hij daarom zijn dans deze avond liet zitten. Het werd ook niet gemist. Page, crooner, dichter, austronaut en troubadour, vermaakte het publiek met zijn liedjes, verhalen en gedichten. Hij staat in de sterke traditie van hedendaagse artiesten die terug grijpt op de muziek van de eerste helft van de vorige eeuw. De opkomst van de jazz, de crooners, de swing, zoals bijvoorbeeld ook een Pokey LaFarge, Luke Winslow King en Meschiya Lake dat op hun geheel eigen wijze doen. Niet copieren, maar in die traditie aan de slag gaan en op verder borduren met eigen liedjes en een moderne aanpak. Op het toneel een grote man, stijlvol gekleed en op en top een gentleman. In De Hildenberg is de opstelling mooi gekozen met het publiek aan tafeltjes. Het zou zo een club in New York of Miami in de jaren 30 kunnen zijn voor de mensen met fantasie. Page opent met ‘The Human Thing’ een luisterliedje en laat dat volgen door het mooie ‘So It Goes’. Het mooiste nummer voor de pauze is ‘Right Side Up’, waarna we al snel terecht komen in een sterk verhaal over Eddie Burnett. Het werk van Burnett met ‘My Melancholy Baby’ voorop is een klassieker geworden, maar de schrijver bijna vergeten. Haast letterlijk, want in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog verloor hij zijn geheugen na gewond te zijn geraakt. Als anonieme patient kreeg hij zijn geheugen terug toen ‘My Melancholy Baby’op de ziekenzaal werd gespeeld. De zanger weet de reuzen op wiens schgouders hij staat te eren. Zo zit Page vol fijne verhalen en gedichten. Crooner Gene Autry komt langs met ‘She’s Funny That Way’ en verhalen over zijn thuis en hoe hij in atronautenpak aan de keukentafel zat. Page heeft een erg fijne stem, waarin de jaren twintig terugkomen. Een warme stem en kristalhelder waardoor hij uitstekend te verstaan is. Na de pauze is het vlotte ‘Just to Get Away’ de opening. Met zoveel warmte en welhaast zoete liedjes is het gevaar zoetsappigheid. Af en toe mag er nog best een scherp randje worden ingebouwd. Vooral het het duet vanaf de band met Mildred Bailey is toch aardig aan deze grens en wellicht er wel over. Gelukkig blijft Page er niet in hangen, maar een tegenwicht mag wel worden gezocht. Dat komt deels in ‘Bird in A Cage’ een liedje dat wel een scherp kantje heeft en je doet nadenken. Ook nu, zoals in wel meer liedjes gebruikt, Page de oude grammofoon op het podium als muzikale begeleider op andere momenten vertrouwd hij op zijn bijna 100 jaar oude gitaar. Misschien wel de mooiste liedjes heeft Page tot het laatst bewaard of eigenlijk het publiek. ‘I Remember’ geschreven door Molly Drake is prachtig en op verzoek van het publiek sluit hij af met het krachtige ‘Sleeping Dogs’ en de Ierse ballad ‘Marry and the Soldier’. Een prachtige entertainer deze Gregory Page met een doordachte en zorgvuldig opgebouwde set. Nog iets meer villein mag er in dit warme bad, maar het staat een avond vol plezier en vermaak zeker niet in de weg.
Een warm bad bij Gregory Page
