VEENHUIZEN – Het zijn veranderende tijden in Amerika. De muziek is een mooie graadmeter om de stemming in een land af te lezen. Waren de optredens in Coco Maria in Veenhuizen in 2015 en 2016 van The Dustbowl Revival regelrechte feesten, waar met de lampekap op, naar het voorlaatste album van de band ‘Lampshade On’, het publiek tot diep in de nacht danste. The Dustbowl Revival editie 2017 had meer ruimte voor reflexie dat nog het beste tot uiting kwam in een prachtige versie van ‘Nobody Knows You When You’re Down and Out’, ooit geschreven door Jimmy Cox en beroemd gemaakt door Bessie Smith in de jaren dat de crisis Amerika trof in het interbellum. Een lied dat bij elke Amerikaanse crisis zijn opwachting maakt en al prachtige uitvoeringen heeft van onder andere Eric Clapton en Katie Melua. The Dustbowl Revival voegde daar zijn geheel eigen uitvoering aan toe nu de Trump Crisis het land treft. Niet dat het hele optreden kommer en kwel was. Verre van dat, daarvoor is The Dustbowl Revival een veel te vrolijke band. Het gezelschap uit California onder leiding van zanger Zach Lupetin en zangeres Liz Beebe weet er toch een feest van te maken met hun combinatie van folk, bluegrass, jazz, dixieland en tal van aanverwante genre’s. Organisatoren Roots on the Road en Coco Maria hebben een tent laten zetten vanwege de weersverwachtingen, maar dat blijkt achteraf niet nodig. Het wordt een zwoele muzikale avond die bedachtzaam van start gaat met ‘Honey I Love You’. Een nummer waarin de blazerssectie Matt Rubin op trompet en Ulf Bjorlin op trombone nog even niet bedachtzaam opereren en de zang regelmatig overschetteren. De heren passen zich razendsnel aan en tijdens het subtiele ‘Bright Lights’ is dat alweer prima in orde. Het is duidelijk dat The Dustbowl Revival een band is waarin iedereen telt. Speelt James Klopfleisch een solo op de staande bas, dan gaat Lupetin door de knieen om het zicht op hem niet te beleten en als het spotlicht valt op Josh Heffernan op drums, stapt Beebe op zij. De blazerssectie is hoorbaar aanwezig, maar erg mooi en goed is ook het spel van Connor Vance op viool en Daniel Mark op mandoline. Voor de pauze erg mooie nummers als het gevoelige ‘Got Over’ van het recent verschenen album en het de pan uit swingende ”Call My Name’. Na een moment van bezinning en genieten van de duisternis op het Drentse platteland ook na de pauze prachtige muziek. The Dustbowl Revival is een fantastische live band. Nummer na nummer wordt met hand klappen, meezingen en verhalen het publiek de show ingehengeld. ‘Fix You’ is nu de sterke opening en met het vlotte ‘Love Somebody’ lijkt dan eindelijk het feest aan te breken. Voorzichtig komen de gedachte aan lampekappen langs, helemaal als in ‘Love Somebody’, er een mooie ode aan Liz Beebe wordt gebracht en even later ‘Breakfast in Amerika’ van Supertramp in The Dustbowl Revival uitvoering wordt gebracht. Dan is er het Bessie Smith moment van bezinning. Nee het is niet allemaal koek en ei in de Verenigde Staten. Dan toch maar een beetje feest met ‘Drinking’ en dan gaat het gezelschap naar buiten en zingt voor de pizzatent het gevoelige ‘So Far Away’ waarin het op schitterende wijze 250 stemmig wordt meegezongen. Prachtig en verbroederend. De band neemt afscheid. En die lampekap dan, vraagt het publiek? Nee voor de merchtafel gaat Lupetin voor in onder andere ‘When The Saints Go Marching In’. 2017 is een slecht jaar voor lampekappen, maar een prachtig jaar voor The Dustbowl Revival die nog nooit zo gevoelig en subtiel klonk.
Een slecht jaar voor lampekappen en een goed jaar voor muziek bij The Dustbowl Revival
