WESTEREMDEN – Het bed waarin Toby Beard de nacht doorbracht lag op steenworp afstand van de Poolse grens in Duitsland, maar vroeg in de middag werd de Australische singer songwriter met haar band in Westeremden verwacht voor een optreden in Roodehaan. In alle vroegte werd vertrokken en bij het podium stonden hulptroepen klaar om haar te helpen de benodigde spullen zo snel mogelijk op het podium te krijgen. De tomtom had de toer bus eerst naar een voormalige locatie gestuurd. De wachtende assistenten zagen vervolgens de kenmerkende bus niet vanaf de Huizingerweg de Kosterijweg inslaan, maar ondanks wuiven stug rechtdoor rijden. In een vergezicht door straten van Westeremden werd de bus weer zichtbaar op de Oude Boor en zou daarna toch echt via de Dorpsweg linksaf de plaats van bestemming moeten bereiken. Dat lukte uiteindelijk en met man en macht stond even later het instrumentarium op het podium. Er was zelfs nog tijd om even her en der iemand te begroeten, de merch uit te stallen en een snelle soundcheck. Het leven van een toerende artiest laat zich niet altijd leiden door een tomtom, maar soms is het ook gewoon stug doorgaan en uiteindelijk toch op de juiste plek terecht komen.
Toby is al sinds jaar en dag één van de meest graag geziene gasten bij de Roodehaan. Al meer dan tien jaar staat de Australische regelmatig op dat podium. Toby Beard heeft een leven ‘on the road’. Sinds ze haar eerste werk uitbracht zo rond 2004 toert ze bijna non stop in Australië, Europa en Noord-Amerika waarbij Perth de uitvalsbasis is. In de loop der tijden trad ze op met mensen als Sheryl Crow, Wallis Bird, UB40, John Couger Mellancamp, The Indigo Girls en nog tal van andere namen. In de tussentijd heeft de Australische zo’n tien studio albums uitgebracht, een stuk of wat live albums en tal van EP’s. Beard is een veelschrijver en nagenoeg geen optreden gaat voorbij zonder een liedje die de afgelopen week werd geschreven en direct op het podium wordt uitgeprobeerd. Momenteel toert de Perthenaar met haar nieuwste album ‘Here With Me’ dat in de herfst van 2024 uitkwam als opvolger van het live album ‘Live At The Quarry’. In 2021 verscheen ‘What Happens To The Heart’ en ook albums als ‘Nobody Told Me’ en ‘Coming Home’ beklijven.
In de bus bij buschauffeur Toby Beard zaten Nik Masotti op bas, Jack Duffy op drums en Ben Lazzaro op gitaar. Masotti had zich op het laatste moment aangesloten bij de band, Duffy speelde eerder in Australië al met Beard en Lazzaro is de veteraan in het gezelschap die ook al met Toby in Europa toerde. Een flexibel stel bleek al snel, want de setlist is niet een wegwijzer, maar een suggestie die elk optreden weer naar behoefte wordt aangepast, vaak op het podium zelf. Dat bleek al snel, want na de rustig beginnende opening ‘On The Road’ die al snel aan vaart won, werd eerst besloten kersvers materiaal te brengen. Het eerste nummer had nog niet eens een titel en kreeg daarom als werktitel ‘Leave The Light On’ mee met ook nu een traag begin en en song die steeds krachtiger wordt, gevolgd door het tien dagen geleden geschreven ‘Lies’ dat fijn uptempo was en het rustigere, door Toby solo begonnen ‘Castle Walls’, waarin vooral het gitaarspel van Ben Lazzaro indruk maakte en echt wat toevoegde aan dit nummer. Prima toevoegingen aan het grote aantal songs waarover Beard beschikt, maar ook nummers die nog hun definitieve vorm moeten vinden. ‘Cyclone’ staat op het nieuwe album en had duidelijk al een eigen plek gevonden en dit uptempo nummer had een prachtige samenzang tussen Lazzaro en Beard. Hierna ontwikkelde zich al snel een concert dat een echt Toby optreden is. Sterke nummers zoals ‘Here With Me’ en mooie verrassingen als de Sade cover ‘No Ordinary Love’ dat wat weifelend begon, want pas opgepikt via de autoradio, maar steeds mooier werd en een eerbetoon aan de onvergelijkbare Sade. Na de pauze, met als speciale gast uit Duitsland het pasgeboren peetkind van de zangeres in het publiek werd er nog meer ingezet op feest en publiekspaticipatie te beginnen met ‘Caroline’ na een drum intro van Jack Duffy. In het bleusy ‘Pray For Me’ was er een hoofdrol voor Nik Masotti op de bas en werden de emoties mooi onderstreept door de gitaar van Lazzaro. Soms heel gevoelig even in ‘Press Record’ en ‘Quicksand’ dan weer vlotter in ‘Smile’. Toby Beard is een nakomeling van een Nederlandse jazz gitarist die naar Australië emigreerde. Haar opa wordt geërd in ‘Smile (Opa’s Song’) wat een ode aan diens leven is, net als haar moeder werd geëerd in het krachtige ‘Utah’. De zangeres is een vlotte verteller op het podium die in de loop der tijd een goed mix heeft gevonden met verhalen en liedjes. Twee vaste items op de setlist besloten het concert. ‘Good Old Days’ met publieksparticipatie was het besluit van het optreden en ‘Cest Lamour’. het steeds krachtiger wordende toegift. Een feestje met Toby die de reis van zich afschudde en gedurende het optreden haar topvorm vond.