STEENDAM – De liefhebbers van droeve liedjes hadden een bal bij Podium Peter en Leni, want Orit Shimoni was op haar wereldreizen wederom neergestreken in Steendam. De Canadees/Israelische die al sinds acht jaar Noord-Amerika en Europa doortrekt met een koffer vol bezittingen en een hoofd vol prachtige droeve liedjes staat garant voor een heerlijk avondje folk. Dit keer met een nieuw album in de koffer ‘Soft Like Snow’, haar achtste alweer. Arit Simoni begon met een zen moment. De zelfbekende veelpiekeraar schreef ‘Airplane’ over die zeldzame momenten in haar leven dat ze even onbekommerd kan zitten en haar gedachten haar een moment rust geven. Ze vervolgde met het erg mooie ‘Dear Marla’. Een flard van een brief gevonden op straat is aanleiding om vier mogelijke scenario’s op te stellen over dit vraagstuk van wie is Marla en wie schreef de brief. Prachtige liedjes schrijven kost Shimoni geen moeite. Luisterliedjes waar je de oren spitst om naar de mooie muziek ook de boodschap mee te krijgen. Met ‘Setting Fires’ voegde de Canadeze wat meer power toe. Orit Shimoni is een prachtige zangeres. Een heerlijke warme stem met af en toe ook dat snijvlak waaraan je de ziel flink kunt pijn doen. Haar liedjes komen binnen in volle droefheid. Mooi was ‘Playing Chelsea Hotel’, waarin ze dat moment beschrijft dat ze gegrepen wordt door een straatzanger die Leonard Cohen’s ‘Chelsea Hotel’ zingt en ze in passeren meezingt maar zaken voorrang geeft en achteraf betreurt dat ze niet even is blijven staan. Het zijn liedjes die dichtbij de zangeres staan. Die veel zeggen over het leven wat ze leidt en hoe ze in dat leven staat. Met het nieuwe ‘Those Things’ sloot ze haar eerste set af om na de pauze achter de kapotte piano van het podium op te duiken. ‘Time’s Up’ speelde ze op het ontstemde instrument en dat paste bij het onregelende liedje. Terug naar de gitaar voor ‘Wine into Water,’ erg mooi en het al oudere ‘Jonathan’. Jammer was dat Shimoni haar accordeon niet had meegenomen. Een instrument dat erg bij haar past, maar ze is ook een voortreffelijk gitariste en weet met een goed verhaal elk liedje fijn te kaderen en van diepgang te voorzien. Erg mooi was ‘Where to Begin’ en het voor een overleden bevriende singersongwriter ‘People Like Us Don’t Say Goodbye’, over hoe mensen wellicht sterven, maar dat de liedjes blijven bestaan. Het vat met mooie Shimoni liedjes, zoals ook ‘Spend a Little Time’ is welhaast nooit leeg, maar toch ruimde ze tegen het eind nog een cover in, ter ere van het vakmanschap van Paul Simon. Haar uitvoering van ‘American Tune’ was prachtig. Als dank je wel naar haar gastenheren en het publiek sloot Orit Shimoni af met ‘Strange and Beautiful Things’. Mooie liedjes, goede verhalen combineren met een fikse schep diepgang en serveren met prachtige zang. Als dat op het menu staat weet je dat Orit Shimoni op het podium staat. Droeve liedjes zijn een kunstvorm op zich bij deze Canadese.
Droeve liedjes worden kunstvorm bij Orit Shimoni
