OENTJERK – Jeffrey Martin is zo’n Amerikaanse singersongwriter met doorwrochte droeve liedjes die ook in Nederland een toenemend aantal liefhebbers treft voor zijn invulling van folk en Americana. Een succesvol optreden tijdens zijn eerste Europese toernee een jaar geleden bracht hem terug naar Folk in de Wâlden, waar een fors aantal toehoorders de aloude drempel van de Stania State in Oentjerk hadden overschreden voor een wederzien. ‘Long Gone’, de opening van het concert was dus niet helemaal van toepassing op zijn afwezigheid, maar wel een mooie start van het concert van Martin en direct was duidelijk waar het deze avond omging. Martin had in zijn koffer droeve en nog droevere liedjes waarbij de dood of andere ellende nooit ver op de loer ligt en niet te vermijden is. Prachtig was zijn liedje ‘Galveston’ over het verlaten van New Orleans en even prachtig zijn in het Wild West gesitueerde lied ‘Wellspring’. In dit lied gaat het over een drankzuchtige vader op de vlucht voor zijn misdaden, die zijn familie achterlaat en daarbij als gevolg van zijn daden en dood ook zijn familie veroordeeld tot een gruwelijk einde. Geen liedje voor de teerhartigen. Dat telt ook in het lied ‘Billy Burroughs’, waarin Martin afrekent met zijn jeugdheld de auteur William B Burroughs die in het leven niet zo’n fijne man bleek te zijn en onder andere zijn vrouw had neergeschoten. Zelfs in ‘Dog Song’ een intens gevoelig lied over de hond van Martin speelde de dood een hoofdrol, want zijn trouwe vriend die de meeste van zijn liedjes als eerste heeft gehoord is een jaar geleden geëuthanaseerd en dat heeft hij verwerkt in deze nog op een definitieve naam wachtende song. Bijbehorend heeft Jeffrey Martin geen spetterende podium persoonlijkheid. Hij staat te spelen met zijn ene voet op de ander en draait op de centimeter. Het doet niets af van de pracht en gevoeligheid van zijn liedjes. Het gaat om de emotie en die vertolkt hij optimaal met zijn prachtige wat donkere stem. Met onderkoelde humor en met goed ingaan op de materie kondigt hij zijn werk aan. Er kwam wat meer swung en blijdschap op het podium toen hij violiste Anna Tivel op het podium uitnodigde. Met ‘Build A Home’ zowaar een liedje over hoe het is als iemand je zo dierbaar is dat je met hem of haar een thuis wilt maken. Het spel van Tivel was een welkome toevoeging en zorgde ervoor dat het optreden van Jeffrey Martin niet te zwaar op hand zou worden met haar mooie vioolspel. Samen zorgden ze dan ook voor het hoogtepunt met het fenomenale ‘Angeline’. Met ‘Wounded Bird’ dat hij weer alleen bracht sloot Martin af, maar het publiek klapte hem en Tivel terug voor nog zo’n schitterend droef nummer met ‘Coal Fire’. Droefheid, verlies en nu en dan een sprankje geluk, het is het werk terrein van Jeffrey Martin en daarop is hij een fantastische singersongwriter.
Droeve liedjes kleuren avond met Jeffrey Martin
