STEENDAM – Er waren mensen die al vol ongeloof hun blik over het podium wierpen. Waar stond dat kastje met tape of stond het wellicht achter in de zaal bij de geluidsman. Wat ze hoorden klopte niet bij wat ze zagen. Het concert van Brooks Williams vol met prachtige blues en een uitstapje naar de Americana voor een droef country liedje, toonde wat een gewone gitaar in handen van een meestergitarist kan laten horen. Williams is zo’n meestergitarist. Iemand die zijn plek in de top 100 van beste akoestische gitaristen heeft verdiend op basis van vakmanschap en dan kun je tegelijkertijd, een baslijn spelen, een ritme spelen en ook nog een solo doen. De meeste bands hebben hiervoor een drummer, een basgitarist en een gewone gitarist nodig. Brooks Williams niet. Voor de tweede keer in bijna dertig jaar van toeren deed Williams Peter en Leni in Steendam aan. Voor de tweede keer gaf hij een fabuleus en verbazingwekkend concert. Het was moeilijk om je ogen af te houden van de handen van Williams die met de vingervlugheid van een David Copperfield over de snaren vlogen. Toch was het ook aan te raden om te genieten van het concert, want Brooks Williams heeft meer te bieden dan prachtig gitaarspel. De zanger opende met de tradional ‘Hesitation Blues’, een fijne warme zangstem in dit lekker bluesnummer om de toon te zetten. Aanvankelijk op zijn akoestische gitaar ging hij verder het nieuwe ‘Here Comes The Blues’ een nummer dat ontstaan was in een droom na een lange reis. Een prachtige opening dat uiteindelijk culmineerde in het rustige maar erg mooie ‘Always the Same’ en even later in het even schitterende ‘Darkness’. Vooral voor de pauze was Williams fantastisch op dreef. Zijn schitterende spel, erg mooie liedjes, vooral van eigen hand en prima inhoudelijke verhalen om één en ander aan elkaar te knopen boeiden en hielden de zaal aan zijn lippen en vingers hangen. Voor de pauze nog een uitstapje naar de droeve country en Americana met het geweldig mooie ´Going Away´dat een duidelijke Tim Hardin feel had. Van Dave Alvin een mooie uitvoering van diens ´The King of California´ en een swingende uitsmijter met ´Mercury Blues´ van K.C. Douglas, want sex en auto´s verkoopt. Na de pauze wederom veel mooie liedjes, maar niet meer die heel vanzelfsprekende en natuurlijke set opbouw van er voor. Ook meer liedjes van andermans hand. Dat begon direct bij ´Statesboro Blues´ van Blind Willy McTell over de geboortestad van Williams. De rustige meezinger ´Gamblin Man´ beviel erg even als ´Deep River Blues´, bekend van Doc Watson waarmee Williams vaak wordt vergeleken. Een mooi eigen nummer was dan weer het vrolijke ´Bright Side of The Blues´. In het vervolg nog fraaie vertolkingen van het werk van Bessie Smith en Memphis Slim en de ode van Williams aan legendarisch gitaarspeler Frank Delandry voor hij afsloot door Austin legende en vliegtuigcrash slachtoffer Walter Hyatt te eren met diens ´Going to New Orleans´ en afsloot met ´Something You Got´. Een fenomeen aan het werk en het geheim van zijn gitaarspel. Dat valt niet te leren. Dat is aangeboren.
Drie gitaren klinken bij Brooks Williams
