AMEN – ‘Roll up my Sleaves’. Het was niet alleen het openingsnummers van Doghouse Sam & The Magnatones, maar eigenlijk het thema van de hele middag. Er werd ouderwets gewerkt op het podium en het resulteerde in een dampende bluesmiddag met prettige uitstapjes naar country, boogie en Rock ’n Roll. Het Belgische gezelschap, hoewel op de Staande Bas was het de Brit Jack O Rooney die zijn muzikale kunnen met verve naar voren bracht, bewees dat ook in België de blues leeft. In de eerste set was het nog het werk van anderen dat de hoofdrol opeiste. Doghouse Sam ging zijn kameraden voor in een swingende uitvoering van Bo Diddly’s ‘My White Horse’ en rockte verder in ‘Ready, Willing and Able’ van Fats Domino. Een nummer dat een prachtige interpretatie kreeg. De tweede set bevatte weliswaar de Muddy Waters klassieker ‘Please don’t Go’ met een prachtige bassolo van O Rooney, maar vooral ook mooi eigen werk. Hoogtepunten waren de twee nummers op mondharmonica van Doghouse Sam en de sterke en stevige afsluiting met het titelnummer van het album ‘Something Wrong’ en ‘It’s gonna Hurt a Little Bit’. Doghouse Sam bevat naast de gitarist, mondharmonicaspeler en zanger zelf, met O Rooney en Frankie Gomez twee rasmusikanten. De ook in Nederland gelauwerde Gomez is een meester op zijn drums en O Rooney een vakman op de staande bas. Een genot om de heren aan het werk te zien. Doghouse Sam is fanatiek in zijn spel en zang, maar charmant als podiumpersoonlijkheid. Vaak in dat prachtige Vlaams vertelde hij zijn verhalen en betrok het publiek bij het gebeuren op het podium. Het was jammer dat hij af en toe terug viel op het Engels. Waarom Engels als je Vlaams spreekt, das toch veel mooier. In een Nederlandstalig gezelchap voegt Engels niet altijd wat toe. De deels geïmproviseerde setlist was logisch. Extra vermelding verdiend dat Doghouse Sam met een gebroken vinger op het podium stond. Niks van te merken op een klene pijnlijke grimas na af en toe. In het begin van de derde set was even te vernemen dat het de avond er voor bij een festival laat was geworden. Even ontbrak dat vuige, even bleef het wat vlak in ‘I’ve Got Love To Spent on You’ en ‘Knock Knock’. Dat laatste was een liedje over de duivel, maar waar Satan die de vlakheid nog niet kon verdrijven, lukte dat Jack O Rooney wel. In ‘Why’ bracht hij met een spetterende solo de hele zaak weer aan de rol. Dat voorbeeld volgde Franky Gomez even later met zijn solo moment in ‘One last Thing’. Met een fijne John Le Hooker song werd het concert afgesloten met als meer dan geweldig toegift ‘Aint got Time’. Als Drenthe en België zich vinden in de blues ontstaan er mooie dingen.
Doghouse Sam & The Magnatones brengen blues met Vlaamse tongval
