Met een energieke punk-infused, metal, hip-hop / nu-metal plaat debuteert Delilah Bon als solo artieste. Tenminste onder deze artiesten naam, want als Lauren Tate bracht ze al materiaal uit en als Hands Off Gretel leadzangeres timmert ze flink aan de weg. Met haar nieuwe alter ego breekt ze een lans voor vrouwenrechten. Helaas is het nog steeds noodzaak om met een sleutel in de hand alleen over straat gaan voor vrouwen. Klaar om zich te verdedigen, moeten vrouwen zich verantwoorden voor hun kledingkeuzes en als ze niet braaf in het door een bepaalde deel van de maatschappij gewenste ideaalbeeld willen passen, dan hebben ze een bad attitude. Er is nog een wereld te winnen en het album kan dan ook worden opgevat als een oproep om hier verandering in te brengen. Iedereen, iedere vrouw moet in veiligheid kunnen zijn wie ze wil zijn. Dat is een recht en niemand zou zich daarin beknopt moeten voelen. De eigen ervaringen van de zangeres en de bijbehorende emoties plus de ervaringen van vrouwelijke fans die lastig werden gevallen tijdens shows vormen de inspiratie voor dit strijdlustige album, waarin onomwonden deze problematiek aan de orde wordt gesteld en verwerkt in krachtige en gedreven songs. Een statement dus. Voor dit album speelde Delilah Bon alle instrumenten zelf en nam ook de productie op zich. Er was geen rem op haar gevoelens en hoe ze die muzikaal wil vertalen. De artieste stelt in het bij het album het behorende persbericht: “Dit album is een viering van vrouwen die hun kracht en onafhankelijkheid vinden. Gemaakt door een vrouw als een stem voor vrouwen en mensen met een andere, niet-binaire, genderidentiteit.” Het gaat over de cultuur van verkrachtingen en hoe vrouwen elkaar moeten steunen en helpen en vooral ook van zichzelf mogen houden. Het is een album dat soms erg boos is, confronterend, sarcastisch, maar bijzonder oprecht en integer is. Dat sarcasme komt terug in bijvoorbeeld het openingsnummer ‘Bad Attitude’, wat ook muzikaal gewoon een lekkere song is. Mooie metal invloeden met krachtige hiphop. In ‘Chiquitita’ een knipoog naar het gelijknamige ABBA nummer, waarna het een heel andere ontregelende kant opgaat en op een strove uit de tekst na niks meer met ABBA te maken heeft. Indruk maakt Delilah Bon als het tempo even omlaag gaat en het dan nog krachtiger weet op te bouwen. “We can do it as we really put our mind to it”, stimuleert ze. Het tempo, dat onmiddellijk plankgas was, gaat even omlaag voor ‘Chop Dicks’. Een prachtige song met een sterke tekst. ‘Devil’ is ook zo’n lekkere robuuste mix van metal en hiphop. In een mooie opbouw is ‘Freak of the Weak’ weer wat kalmer. Lekker fuzz en een fijne punk attitude in bijvoorbeeld ‘I Get The Feelin’ maken dit ook een muzikaal aansprekend album, met een fijne variatie. De ene keer leunt het in bijvoorbeeld in ‘Soul Sister’, naar de hiphop, dan luister je weer naar een punksong of een onvervalst metal nummer, waarbij nu en dan te beluisteren is dat er ook een fijne soulzangeres in Lauren Tate schuilt, als ze daar voor zou kiezen. Het is een compromisloze plaat en dat is ook de kracht van dit debuut album. Hoogtepunt is een nummer als ‘School’ met een mooie afwisseling en het fantastisch indrukwekkende ‘War on Women’. Het is een album dat wat te vertellen heeft. Een heel mooi debuut van Delilah Bon dat aandacht verdiend.
Delilah Bon – Delilah Bon
