Het was één van die verborgen pareltjes. Ten tijde van het prachtige album ‘Nicollet and Tenth’ traden Davina and the Vagabonds op in De Oosterpoort in Groningen. Een optreden dat veel te weinig werd opgemerkt, maar dat weergaloos mooi was. Zangeres Davina Sowers was in absolute topvorm en bleek niet alleen een fantastische zangeres en performer, maar ook een uitermate charmante gastvrouw met in de begeleiding onder andere vaste Vagabonds trompetist Zack Lozier en op drums Connor McRae Hammergren namen je mee naar de gouden jaren van de Amerikaanse muziek. De klanken van de speakeasy, de blues, jazz en Americana alsof je in New Orleans een obscure kroeg was ingedoken of wellicht juist een klasse tent voor de rich and famous. Die sfeer was er in De Oosterpoort en dat was geweldig. Nu komt Davina and the Vagabonds met het album ‘Shoot for the Moon’ en wederom voert de band je mee naar vervlogen tijden in muziek, maar ook in Sowers leven.
Davina and the Vagabonds werd in 2004 opgericht, niet in New Orleans of New York, maar in Twin Cities Minnesota. Davina Sowers vond haar muzikale liefde in de platen thuis waar ze luisterde naar vooroorlogse jazz en blues. Uiteindelijk bleek die liefde haar redding, want het was de boei die ze greep toen ze als tiener in een donkere periode in haar leven terecht kwam. De omkeer was het beginnen van Davina and the Vagabonds en hoewel er altijd donkere wolken aan de horizon zijn en ze het verdomt om altijd die charmante gastvrouw te zijn als in Groningen, al is het maar uit verzet tegen het beeld dat de muziekindustrie van vrouwen wil neerzetten, was dit toch een keerpunt in haar leven. De eerste tien jaar bouwde de band aan een stevige basis en groeide de fanbasis. ‘Songs from Thomas Avenue’, was het eerste album in 2006 en sindsdien worden met regelmaat studio en live albums uitgebracht. De albums ‘Black Cloud’ uit 2011 en ‘Sunshine’ in 2014 waren de doorbraak naar het grote publiek vooral dankzij de hitsingle ‘I Would Rather Drink Muddy Water’. Recenter verschenen het prachtige ‘Sugar Drops’ uit 2019 en in 2022 het kerstalbum ‘A Lovenest Holliday’. Met ‘Shoot for the Moon’ kan nog een fantastische plaat worden genoteerd.
In tien tellen ben je een eeuw terug via ‘het openingsstuk ‘Shoot for the Moon’ waar je, alsof je een oude radio draait meegenomen wordt via maan liedjes om uit komen bij ‘Kisses in the Jar’, een lekkere song, met Davina Sowers die onmiddellijk imponeert met haar stem. Prachtig, rustig met virtuose blazers en meerstemmig gezongen is de Los Lobos cover ‘Kiko and the Lavender Moon’. Een mooie dromerigeheid en hoop gaat er van dit nummer uit. Krachtig en weer die dijk van een stem in ‘Is You Is Or Is You Ain’t My Baby’ en ‘Find My Love’ heeft dan weer een heel andere aanpak, waarbij duidelijk wordt dat in de songwriting veel creativiteit zit bij de band als Sowers op zoek gaat naar haar liefde. Op het album zwelg je het ene moment in een prachtige melancholie en even verderop is de toekomst zonnig en helder. Dat alles in een verpakking van heerlijke swing, jazz en blues, met fijne blazers. Het algemene onderwerp van het album is dat het leven niet altijd een pretje is, vaak erg complex, maar dat je altijd die hoop moet houden. ‘Find My Love’ is daar een voorbeeld van, een liedje dat kwam na een moeilijke tijd en haar hielp het positieve in te zien. In ‘Mighty Scar’ gaat ze in op haar verslavingsverleden in een oprecht en heel open bekentenis die prachtig is, met geweldig orgel spel ks dit een kippenvelnummer. In ‘Ho Hum’ gaat ze dieper in hoe de hum van de treinen haar soundtrack waren voor een moeilijke pandemie periode. In ‘Life Lessons’ klein, met alleen Sowers op piano kijkt ze terug op al die vaderfiguren in haar jeugd. Volledig eerlijk, volledig geloofwaardig. Een mooie cover van John Prine met diens ‘Please Don’t Bury Me’ vormt het slot stuk samen met een andere song die ze niet schreef. ‘Let Me Call You Sweetheart’, dat terug slaat op haar jeugd. De prijs die Davina Sowers heeft betaald is te hoog, maar wat maakt ze er een fantastisch album van.