APPELSCHA – Je kunt een prachtige songwriter zijn of een geweldige muzikant, maar je grootste talent als artiest zal altijd de emotie zijn waarmee je de liedjes brengt en hoezeer je het publiek van die oprechtheid in dat gevoel kunt overtuigen. De in Canada geboren, maar tegenwoordig in Nashville residentie houdende David Newbould trad deze tour voor het eerst in Nederland op. Een kwestie van even zijn teen in het badwater steken hoe hij hier ontvangen wordt en als dat wederzijds bevalt in de komende jaren met begeleiding of band te komen. Eén van de plaatsen waar hij het badwater kwam testen was het Kunstcafé in Appelscha. Buiten was er de jaarmarkt waar de blommen, het fruit en de worst aan de man werd gebracht en een enkele gelukkige bij het sluiten van de markt na het optreden nog zijn slag sloeg en voor een appel en een ei met een wagen vol bloemen huiswaarts keerde, maar het meest waardevolle was een middag vol met mooie verhalen en begeesterede folk en roots liedjes van een heerlijke troubadour. Heel recent verscheen zijn vierde studioalbum ‘Power Up!’. De afgelopen jaren bouwde hij gestaag aan zijn oeuvre na zo rond 2007 voor het eerst in beeld te zijn gekomen als roots-rocker en Americana artiest. In 2019 verscheen het album ‘Sin & Redemption’ wat veel lovende kritieken kreeg. Newbould is geen stilzitter, regelmatig trekt hij door America om zijn songs aan de man te brengen. Zijn liedjes zijn diep persoonlijk en de geweldige gitaarspeler brengt ze met een stem vol emotie en fijne riffs wat hem een geheel eigen geluid geeft. In Appelscha begon hij met liedje over volwassen worden en uitvliegen in ‘het vlotte ‘Runaround Town’ om daarna gelijk al een prachtig hoogtepunt te hebben in ‘Peeler Park’. In dat liedje beschrijft hij hoe hij als hij beslissingen moet nemen naar het park vlakbij zijn huis rijdt, soms midden in de nacht, en achter het stuur te overdenken. Als hij even verderop een man zelfde ziet doen, vraagt hij zich af wat diens hoofdbrekens zijn. Een erg intense uptempo song, waarin zijn roots-rock achtergrond goed naar voren komt, maar ook in de gevoeligere nummers overtuigt hij, zoals het melancholische ‘Rainy Day Heart’ of het zwaardere politiek bozige ‘Blood on my Hands’. Het mooiste nummer voor de pauze is echter ‘Sweet Virginia Morning’, waarin een zoon aan zijn moeder existentiële vragen stelt en ze deze beantwoord maar ze eigenlijk ook zelf wel heeft. Een pracht nummer dat gedreven en oprecht wordt gebracht. Na de pauze wordt het nog mooier. Had hij in de eerste helft al de mooie interpretatie van Crystal Gayle’s ‘Ready for the Times to get Better’, na de pauze open hij met de cover ‘Fire’ van Bruce Springsteen, opgedragen aan de uitbater van een bed & breakfast waar hij in Limburg logeerde die begreep dat er een Amerikaanse zanger zou komen en zijn hoop op The Boss had gezet. Direct daarna het mooiste liedje van de hele middag met het zeer sensitieve ‘Loving You To Much’. In de aanloop naar het vaderschap had Newbould met veel emoties rekening gehouden, maar niet met de enorme angst om dit kostbare bezit van een zoon weer te verliezen. Een liedje dat bij elke ouder een snaar zal raken. Het ging heerlijk verder met mooie verhalen en prachtige liedjes zoals de co-write met Leroy Powell, het robuust rockende ‘The Long Road to Barstow’ of het eerbetoon aan John Prine geschreven bij diens overlijden met ‘Home Depot Glasses’ voor een ander eerbetoon met de cover van Guy Clarck’s ‘L.A. Freeway’. Het publiek had het naar zijn zin. Een enkele marktganger waaide binnen en schoof aan, gebiologeerd door de doorleefde stem van Newbould en de kracht van zijn liedjes. Op het moment dat het even iets luidruchtig in de zaal werd, corrigeerde de zanger dit door zijn toehoorders te complimenteren omdat ze zo doodstil luisterden. Nieuw in zijn repertoire was ‘Broken Hearts are Paint’, dat hij samen schreef met Boo Ray en een wijze les, dat het gras altijd groener lijkt bij de buren in het kalme ‘L.A. Dreams’. De afsluiting van een concert waarbij Newbould het hart op zijn tong had en je meevoerde zijn geweldige liedjes in was er met het swingende ‘Don’t It Wanna Make You Dance’, een cover van Rusty Wier. Een prachtige kennismaking met deze Americana artiest die hopelijk een warm bad heeft getroffen en snel met band zal terugkeren.
David Newbould legt ziel en zaligheid in zijn liedjes
