An acquired taste, dat is bij meer van de mooie dingen het geval. Het vergt even luisteren en nog eens luisteren voor Daniel Knox je pakt of niet. Het statige, theatrale haast klassieke in zijn zang en pianospel en de donkere traagheid zullen niet iedereen bevallen. De Amerikaan heeft toch een aansprekend album afgeleverd, dat meerdere malen is onderscheiden. Het openingsnummer ‘Blue Car’ meandert door het landschap. Geen snelweg, want het is geen racewagen deze auto. ‘Don’t Touch Me is al iets sneller, maar veel vaart komt er niet in dit album dat zich vooral leent voor de donkere avond uurtjes om nog eens even na te denken over de dag, wellicht samen met andere acquired tastes als een goed glas single malt. Het is een donkere plaat en dat komt in ieder nummer naar voren. ‘Kus me niet, want wie weet waar je lips zijn geweest’, ‘Je huis staat in de brand’ en dat soort vrolijke teksten komen langs. Mooie nummers toch als ‘Lawrence & MacArthur’ dat tevens neigt naar inertie. Het vlottere ‘Incident at White Hen’ met electronicainvloeden en ‘High Pointe Drive’ waarop het pianospel van Knox een hoofdrol heeft. Ook in andere nummers als ‘David Carmichael’ en ‘Car Blue’ die scherpe teksten met donkerheid, maar waarvan je toch eeen glimlach krijgt en dat theatrale dat overheerst. Een album kortom dat je moet liggen, maar als het je pakt is het prachtig.
Daniel Knox – Daniel Knox
