AMEN – Het zijn niet de normale werkomstandigheden voor een band. Een terras, geen versterking en af en toe moet je het qua volume opnemen tegen een tractor, kudde Harley Davidsons of oldtimer met (te) gek toetertje. Het is improviseren. Al in het openingsnummer ‘Cold Feet’ gaf Daniel Cane ( Rico Neeter ), toen nog zonder zijn Rebellion, er blijk van dat prima te kunnen. Een passerende motor werd met even langer doorspelen voor hij weer ging zingen handig gepareerd. Dat was niet altijd mogelijk, maar prima wist de band met de dynamiek op en om het terras om te gaan. Daniel Cane & The Rebellion is een band die in rap tempo naam aan het bouwen is. Terecht. Muzikaal is het uitstekend voor elkaar met Ruben de Groot op gitaar, op drums Sam Ingram en op viool Thailo van Ree met als special guest Jeanne Rouwendaal. Mooie singersongwriter liedjes, waarbij duidelijk is dat Neeter goed naar zijn voorbeeld Ed Sheeran heeft geluisterd, maar toch er een geheel eigen geluid van weet te maken. Dat komt vooral door zijn eigen persoonlijkheid en prachtige, licht heze, stem, waardoor alles een eigen geluid krijgt. Neeter is zichzelf op het podium. Puur en knuffelbaar. Rauw is niet zijn sterke kracht, maar hij slaagt er prima in de emotie van zijn liedjes over te brengen. Podium- en levenservaring zullen dit in de toekomst alleen maar versterken. Het sterke ‘Sleepless’ overtuigde met band en alleen bracht hij het fraaie ‘Too little, too late’. Na de pauze kwam daar het sterke ‘Rise’ bij en het wat moeizame beginnende, maar sterk eindigende ‘Until we are Strangers’. Het duet met Jeanne Rouwendaal was eerst even aftasten, maar zodra gezamenlijk de diepte in werd gedoken kwam het helemaal goed. Mooi was ook de uitvoering van ‘Exit Strategy’. Daniel Cane & The Rebellion besloot met de Ed Sheeran cover ‘Give me Love’, waar eerder al het duet ‘I’m on Fire’ van Bruce Springsteen werd gebracht, gezongen met Ruben de Groot. Toch waren er ook wel een aantal aandachtspuntjes. De band vergat even dat bij een onversterkte sessie het overleg ook duidelijk voor het publiek verstaanbaar is en dat overleg werd regelmatig midden in een lied gedaan en de vele wisselingen in samenstelling van The Rebellion maakten het wat onrustig. Op haast Amerikaanse wijze wist Neeter de zaak aan elkaar te praten. Prima inhoudelijke introducties van zijn liedjes. Gebracht met veel interactie en humor. Humor is een ’tricky lady’ en dat moet nog wel iets meer worden gedosseerd. Tien keer vermelden dat Ruben de Groot wel erg graag een drankje lust is minimaal acht keer te veel van het goede en je album neerzetten als bierviltje….., je moet trots zijn op je product en dat mag je best uitstralen. De muziek van Daniel Cane & The Rebellion is namelijk erg overtuigend. Daar hoef je absoluut niks op af te dingen. Daniel Cane deed genieten en genoot zelf ook met volle teugen.
Daniel Cane & The Rebellion geniet en doet genieten
