AMEN – Zo moet je in deze pandemische tijden jaren wachten op een Amerikaanse artiest, zo staan ze alweer voor de tweede keer voor je neus. Als het dan om Christopher Paul Stelling gaat is het zeker geen straf. Een aanvankelijk voor zijn voorlaatste album ‘Best of Luck’ geboekte tour werd, in afwachting van betere tijden, door zijn boekingskantoor steeds een halfjaar vooruit geschoven en dus was de Amerikaanse singer songwriter met zijn intense Americana en soulvolle folk, één van de eerste Amerikanen die weer in Europa toerde. Het gevolg was wel dat het even leek of zijn vlucht terug ergens halverwege de Atlantische oceaan was omgekeerd, want ook zijn nieuwe tour kwam er al weer rap aan en een nieuwe reeks podia kan er dit najaar bijgeteld worden bij de inmiddels meer dan 400 optredens die hij tot dit moment in Europa speelde in de afgelopen jaren. De tijd die hij vrij had tijdens de pandemie gebruikte hij niet alleen om zwerfhonden op te vangen en te zorgen dat ze een goed tehuis kregen, maar werd hij ook geconfronteerd met het overlijden van zijn oma Emma, die helaas net overleed voordat de zanger afscheid kon nemen. Hij streek een poos neer in haar huis en schreef daar de liedjes voor zijn nieuwste plaat ‘Forgiving it All’, wat een prachtig eerbetoon aan zijn grootmoeder is geworden en een waardig vaarwel. Deze tweede trip door Europa was een mooie gelegenheid om ook op het Roots festival bij De Amer in Amen zijn energieke werk rond te strooien. Een setlist bij Spelling is een soort ruw raamwerk in zijn hersenpan, waarop een paar ijkpunten zijn genoteerd, maar waar de verdere invulling en volgorde kunnen variëren afhankelijk van stemming, de sfeer of wat daar dan ook invloed op kan uitoefenen. Veelal begint hij met instrumentaal intro, zo ook in Amen. Hij zwerft voorop het podium, zijn virtuositeit etalerende op een bescheiden manier, voor hij naar de microfoon scharrelt en overgaat in het vlottere en verhalende ‘Something in Return’. Van zijn laatste album speelde hij daarna ‘Wwyllyd’. Het bredere thema van dit album is omgaan met verlies en beseffen dat wat je nu hebt, je daarvan moet genieten, omdat alles slechts tijdelijk is en dat komt ook in dit nummer naar voren. Kalm kwam hij daarna met ‘Wildfire’ wat een nummer is waarmee hij in zijn intensiteit en sensibiliteit veel indruk maakt. Die hartstochtelijkheid zette hij moeiteloos voort in het even eens schitterende ‘Die to Know’. Concerten van Christopher Paul Stelling zijn emotionele rollercoasters. Voor hen die gevoelig van aard zijn kan het wel eens hard aankomen en confronterend zijn, maar met een nummer als ‘Hard Work’ klaart hij de lucht even, door het te spelen met zijn gitaar achter zijn hoofd als muzikale krachtpatserij. Op het toneel ook een drumstel, waarachter hij plaatsnam voor onder meer het krachtige en sterke ‘Hear Me Calling’ dat een lekkere stevigheid had en even later nog zo’n prachtig nummer met ‘Driving the Hearse’, één van de mooiste songs uit zijn repertoire. Met humor, maar ook met serieuzere verhalen spreekt hij zo’n concert aaneen. Nu en dan inhoudelijk, maar regelmatig ook anekdotisch of gewoon een mooi verhaal van op de tour. Ondertussen het podium afstappen en heel dicht bij het publiek zonder een microfoon met zijn kenmerkende stemgeluid een nummer zingen. Met microfoon sluit hij stevig af met ‘Horse’, dat erg beklijft om mensen rustig weer de gezelligheid van het Ria Pronk-Pleintje in Amen opsturend met ‘Warm Enemy’. Een echt lekker Christopher Paul Stelling concert, wat hem al zo vele jaren een publiekslieveling in Nederland maakt. Kan iemand alvast een omleidingsbord terug naar Europa monteren op zijn terugvliegroute?
Christopher Paul Spelling is alweer terug
